Πρόκειται για μια πολύ συνηθισμένη πάθηση της παιδικής ηλικίας.
Ας προσδιορίσουμε όμως πρώτα, τι είναι οι αδενοειδείς εκβλαστήσεις;;
Αδενοειδείς εκβλαστήσεις λοιπόν, καλείται η υπερτροφία της φαρυγγικής αμυγδαλής, οπότε ο όρος υπερτροφία των αδενοειδών εκβλαστήσεων είναι εξ ορισμού λανθασμένος. Τοπογραφικά, καταλαμβάνουν την οροφή του ρινοφάρυγγα, με απλά λόγια το σημείο που τελειώνει η μύτη και αρχίζει ο φάρυγγας.
Ιδιαίτερη σημασία δίνουμε , όχι μόνο στο μέγεθος αλλά κυρίως στη σχέση τους με το οπίσθιο τοίχωμα της μαλθακής υπερώας, το έδαφος των ρινικών θαλαμών και τα στόμια των ευσταχιανών σαλπίγγων. Με αυτόν τον τρόπο, καθορίζεται και ο βαθμός απόφραξης και οι πιθανές επιπλοκές που προκαλεί.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι ενός βαθμού αδενοειδείς εκβλαστήσεις έχουν όλα τα παιδιά, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι όλα πρέπει να χειρουργηθούν.
Μαζί με τις παρίσθμιες αμυγδαλές ,τη γλωσσική αμυγδαλή και τις πλαγιοφαρυγγικές δέσμες, σχηματίζουν τον δακτύλιο του Waldeyer.
Σκοπός τους είναι να αναγνωρίζουν τους διάφορους εισβολείς (π.χ. ιούς, μικρόβια) που εισέρχονται στον οργανισμό και να προκαλούν ανάπτυξη αντισωμάτων εναντίον τους, να ρυθμίζεται η παραγωγή ανοσοσφαιρινών ενεργοποιώντας έτσι την αντίσταση και την άμυνα του οργανισμού.
Με την πάροδο του χρόνου και καθώς «εμπλουτίζεται» η ανοσολογική μνήμη του παιδιού, οι αδενοειδείς εκβλαστήσεις υποστρέφουν και στην εφηβεία έχουν ήδη ασήμαντο μέγεθος.
Τι επιπλοκές προκαλεί αυτή η υπερτροφία;
Οι αδενοειδείς εκβλαστήσεις είναι η πιο συχνή αιτία ρινικής δυσχέρειας στα παιδιά και κύριος προδιαθεσικός παράγοντας της εκκριτικής ωτίτιδας (υγρό στα αυτιά). Εκτός λοιπόν του ότι αποτελούν μια δεξαμενή μικροβίων στην περιοχή, αποφράσσουν την μύτη και τα φαρυγγικά στόμια των ευσταχιανών σαλπίγγων με αποτέλεσμα τη συλλογή υγρού στα αυτιά (εκκριτική ωτίτιδα) με επακόλουθη βαρηκοΐα, η οποία δυστυχώς δεν πονάει. Λέμε δυστυχώς ,διότι εάν είχε θορυβώδη συμπτωματολογία, όπως π.χ. η οξεία μέση ωτίτιδα, θα μπορούσαμε να την αντιμετωπίσουμε έγκαιρα, ενώ έτσι μπορεί να υποβόσκει, να προκαλεί βαρηκοΐα, την οποία ένα μικρό παιδί δεν μπορεί να την εκφράσει.
Έτσι, το παιδί μπορεί να αυξάνει την ένταση της τηλεόρασης, να είναι ατίθασο, επιθετικό και αφηρημένο την ώρα του μαθήματος γιατί δεν μπορεί να ακούσει καλά και να συμμετέχει στο
μάθημα ή τις δραστηριότητες του σχολείου. Σε μικρότερες ηλικίες όταν εμμένει για μεγάλο διάστημα, έχει αρνητική επίπτωση στην εκμάθηση της ομιλίας.
Το παιδί μπορεί να έχει για μήνες καταρροή, να ξυπνάει κουρασμένο, να έχει μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια, να έχει χάσει την παιδική ζωντάνια, να βήχει συνεχώς και ιδίως κατά τη νυχτερινή κατάκλιση, και να έχει πονοκέφαλο ανεξήγητο για την ηλικία του.
Μια άλλη επιπλοκή είναι η ανάπτυξη του αδενοειδούς προσωπείου που οδηγεί σε κακή σύγκλειση των δοντιών και σε ορθοδοντικές ανωμαλίες. Το πρόσωπο γίνεται ωοειδές, η σκληρή υπερώα στενή και βαθειά, το στόμα είναι μισάνοιχτο με το άνω χείλος ανυψωμένο και τα άνω δόντια προεξέχουν.
Τέλος, αναφέρουμε το σύνδρομο αποφρακτικής άπνοιας κατά τον ύπνο που χαρακτηρίζεται από το γνωστό ροχαλητό με άπνοιες και μπορεί να προκαλέσει ανάπτυξη συστηματικής και πνευμονικής υπέρτασης αλλά και εμφάνιση καρδιακών αρρυθμιών (από βραδυκαρδία έως και έκτακτες κοιλιακές συστολές, κ. ά.)
Τι κάνουμε όταν εμφανισθεί κάποια από τις παραπάνω επιπλοκές;
Αφού αποτύχουν όλα τα συντηρητικά- φαρμακευτικά μέτρα, τότε το χειρουργείο είναι μονόδρομος.
Το χειρουργείο λέγεται αδενοτομή και όχι αδενοειδεκτομή, διότι οι αδενοειδείς εκβλαστήσεις ΔΕΝ εκτέμνονται ριζικώς. Το χειρουργείο, όταν γίνεται με γνώμονα τις απόλυτες και σχετικές ενδείξεις αλλά και αντενδείξεις , έχει ελάχιστη επιβάρυνση στην υγεία του παιδιού, ο διεγχειρητικός κίνδυνος ελαχιστοποιείται και τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά. Ο οργανισμός αναγεννάται διότι απομακρύνεται μια χρόνια εστία μόλυνσης.
Η απόφαση για χειρουργείο πρέπει πάντοτε να λαμβάνεται « εν σοφία ».
kostas2711@gmail.com