Η τηλεόραση μπορεί να θανατώσει τα πάντα. Ακόμη και το συναίσθημα. Όχι αυτό που βρίσκεται εκτός αλλά αυτό που καμουφλαρισμένο με πατσουλιά, τατουάζ και πλαστικό σε υγρή και στέρεα μορφή έρχεται να διεκδικήσει νούμερα και σχόλια. Τίποτε περισσότερο.
Η εικόνα του «Game of love», το οποίο έκανε πρεμιέρα στον ΑΝΤ1 τη Δευτέρα είναι ίσως μία από τις πιο θλιβερές στιγμές της ελληνικής τηλεόρασης τα τελευταία χρόνια. Μία στιγμή που εκτός από θλίψη προκάλεσε θυμό, απογοήτευση, αηδία και αποτροπιασμό. Είναι λυπηρό για έναν σταθμό να επενδύει, και μάλιστα μία απεγνωσμένη επανάκαμψη, σε ένα προϊόν τόσο χαμηλής αισθητικής όσο αυτό που παρακολουθήσαμε.
Πρόκειται για ένα μασκαρεμένο ριάλιτι σχέσεων όπως μας το έχουν παρουσιάσει τα στελέχη του καναλιού, με άνδρες και γυναίκες που μόνο την αγάπη δεν διεκδικούν. Διότι όσοι μπήκαν ζευγαρωμένοι, άρα και αγαπημένοι θυσιάζουν την όποια «αγάπη» τους για ένα ριάλιτι και για την ατέρμονη ματαιοδοξία τους, ενώ οι υπόλοιποι μέσα από μία διαδικασία σαρκικής προσέγγισης θέλουν να γίνουν γνωστοί και απλά μας δουλεύουν μέσα στα μούτρα μας.
Ακόμη και σημειολογικά να το δεις κάπως από το χωροταξικό κιόλας στίγμα του παιχνιδιού, το ξενοδοχείο, είναι φανερή η πρόθεση. Ακολούθησαν τα κρεβάτια και φυσικά η πισίνα – τζακούζι μέσα στα νερά της οποίας ακόμη και οι δεσμευμένοι δεν δίστασαν να επιδοθούν σε εναγκαλισμούς και χειρονομίες on camera. Αδέξια, με θράσος και παντελή απουσία συναισθήματος και ντροπής.
Ουδείς σοκάρεται με την σεξουαλικότητα, ας είμαστε ειλικρινείς. Ο καθένας πλέον μέσω διαδικτύου έχει πρόσβαση παντού, δεν περιμένει ούτε από τον ΑΝΤ1 ούτε από οποιοδήποτε κανάλι να του βάλει μια κλειδαρότρυπα και να του γεννήσει προσδοκίες ή μάλλον ψευδαισθήσεις ότι αυτό που θα δει θα είναι το απαγορευμένο και το ανέφικτο. Σιγά τα ωά! Είναι η φτήνια που ξερνάει η εικόνα. Είναι η σύνθεση προσώπων και περιεχομένου και η κοροϊδία προς τον τηλεθεατή.
Όχι, δεν είναι ανταγωνιστική αυτή η τηλεόραση. Είναι τηλεόραση που προσβάλει όσους την εισηγούνται και επιπλέον και όλους όσοι νομίζουν ότι μπορούν να την πουλήσουν ως φαεινή ιδέα. Υπάρχουν πολλά που μπορείς να θυσιάσεις στον βωμό της τηλεθέασης και τα βλέπουμε καθημερινά: προσωπικότητα, αξιοπρέπεια, ιδέες, ηθική, ιδιωτικότητα. Όταν όμως παίζεις με το συναίσθημα και τις βασικές αρχές της αγάπης και της ερωτικής σχέσης τότε είναι πολύ διαφορετικό. Αν για κάποιο λόγο παρακολουθούμε φανατικά τις ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του ’60 και τις οικογενειακές σειρές του Mega και του ΑΝΤ1 σε χιλιοστή επανάληψη είναι γιατί συνιστούν σωσίβιο στον ωκεανό μιας περιρρέουσας χυδαιότητας. Εκεί δεν χρειάστηκε σεξ, δεν χρειάστηκαν γλωσσοφιλήματα, ούτε οπίσθια που στρίμωξαν το ελάχιστο ύφασμα του μαγιό προκειμένου να προβληθούν από τις κάμερες. Δεν χρειάστηκαν υαλουρονικά και παραφουσκωμένα μούσκουλα για να συγκινηθούμε.
Αλλά δυστυχώς πλέον, όπως πολύ σωστά θα γραφτεί σχεδόν με πίκρα ακόμη και από χρήστες του twitter υπάρχει ένας στίχος της Γαλάτειας Καζαντζάκη από το «Αμαρτωλό» που τα λέει όλα «Μα απ’ την κόλασή μου στο φωνάζω, εικόνα σου είμαι Κοινωνία, και σου μοιάζω».
Ρεπορτάζ: Αφροδίτη Γραμμέλη