“Στα χνάρια των Πορφυρογένηνων στον τόπο και στο χρόνο”.
Σας περιμένουμε με χαρά το Σάββατο 1 Δεκεμβρίου στην παρουσίασή του!
Απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου, από την κυρία Κατερίνα Πορφυρογένη.
“Πώς άρχισαν όλα…
Ήταν χειµώνας του 2012, µια εκδήλωση στο Πορφυρογένειο Ίδρυµα, µουσική βραδιά ίσως ή µία από τις διαλέξεις που είχαµε τότε εγκαινιάσει µαζί µε το Γενικό Λύκειο Αγριάς.
Γνωρίζοµαι ήδη µε κάποιους από τους καθηγητές του σχολείου, ξέρω πως κάνουν εξαιρετική δουλειά υπό την εµπνευσµένη διεύθυνση της ∆ήµητρας Λιαπή.
Πληροφορούμαι ότι ξεκίνησε η ανάθεση των ερευνητικών εργασιών πάνω σε διάφορα επίκαιρα θέµατα, και ότι ένα από τα θέµατα που προτάθηκαν είναι η έρευνα για τον Νίκο Πορφυρογένη, ιδρυτή του Πορφυρογένειου Πολιτιστικού Κέντρου της Αγριάς, το οποίο οι µαθητές γνωρίζουν καλά αφού συχνά φιλοξενεί τις εκδηλώσεις του σχολείου. Υπόσχοµαι να βοηθήσω µε ό,τι υλικό έχω.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………
∆εν έχει σχέση µε το Ίδρυµα, πιστεύω όµως ότι µια αναφορά στους παράλληλους βίους των αδελφών Πορφυρογένη θα αναδείκνυε καλύτερα την παράδοση των µελών της οικογένειας στην ανιδιοτελή ενασχόλησή τους µε τα κοινά, έστω και από τελείως διαφορετικές κατευθύνσεις, ενώ ακόµη θα αποτελούσε ένα ενδιαφέρον κεφάλαιο της πρόσφατης ιστορίας του τόπου µας.
Το βιβλίο είναι το αποτέλεσµα εκείνης της πρώτης ιδέας, έτσι όπως εκκολάφθηκε και τελικά απέκτησε διαστάσεις απρόσµενες, έχοντας επεκταθεί στις τρεις γενιές της οικογένειας των Πορφυρογένηδων.
Τα παιδιά ανέλαβαν να ερευνήσουν τα αρχεία και δούλεψαν πάνω στα τεκµήρια του οικογενειακού αρχείου, εργάστηκαν υπεύθυνα, µε ζήλο και µε µια σοβαρότητα που τη θαύµαζα κάθε φορά που συναντιόµασταν για να καταθέσω µια προσωπική µαρτυρία, έστω και λειψή.
Είχαν, βεβαίως, αρωγή και υποστήριξη από τους τρεις καθηγητές-επικεφαλής του project, την ∆ήµητρα Λιαπή, τον ∆ηµήτρη Ευαγγελόπουλο και τον Γιώργο Καµπλιώνη, οι οποίοι πρόσφεραν πολλαπλάσια δουλειά απ’ αυτήν που προβλέπεται στο πλαίσιο µιας σχολικής εργασίας.
………………………………………………………………………………
Όταν τελικά έσκυψα πάνω στα κείµενα, για να επεξεργαστώ ορισµένα σηµεία και ιστορικά στοιχεία που χρειάζονταν αποσαφήνιση, ανακάλυψα πράγµατα που δεν γνώριζα για την οικογένειά µου και πολλές φορές αναφώνησα: «Μα πού τα βρήκατε αυτά» ;
Από το οµιχλώδες παρελθόν αναδύονταν πρόσωπα που προϋπήρχαν µόνο στο υποσυνείδητο, οι σκιές των προγόνων µου αποκτούσαν µορφή και ζωή: ο προπάππους µε τα γραπτά του, τα σπαραχτικά λόγια των επιτύµβιων για τον χαµό της αγαπηµένης του γυναίκας, γραµµένα σε οµηρική διάλεκτο που στο βιβλίο υπάρχουν µεταφρασµένα από την ∆ήµητρα Λιαπή, ο παππούς που δεν πρόλαβα να γνωρίσω και τα αδέλφια του, τα µακρινά µέρη στα οποία έζησαν και έδρασαν.
Στη φαντασία ζωντάνεψαν η ∆ράκεια εκείνων των χρόνων, η Αγριά και ο Βόλος των αρχών του 20ού αιώνα.
……………………………………………………………………………………………………………………………………
Τα παιδιά µε την εργασία τους φώτισαν το παρελθόν µου, βοήθησαν να το ανακτήσω. Μου πρόσφεραν µια µοναδική περιπέτεια, ωραία ως διαδικασία αλλά, θέλω να πιστεύω, και ως αποτέλεσµα.
Ελπίζω και εύχοµαι τα δικά µου παιδιά να συνεχίσουν να ενδιαφέρονται για τους προγόνους και το έργο τους, και να βοηθήσουν να κρατηθεί ζωντανό το Πορφυρογένειο Ίδρυµα, η πνευµατική παρακαταθήκη του Νίκου Πορφυρογένη.
Τα λόγια που µας έγραψαν οι µαθητές της οµάδας µετά την αξέχαστη εκδροµή στην Πόλη όπου ολοκληρώσαµε την κοινή µας πορεία πάνω στο project, θα µπορούσα να τα αντιστρέψω και να τους εξοµολογηθώ ακριβώς το ίδιο: ήταν και για µένα «…µια εµπειρία ζωής που χαράχτηκε στη µνήµη και στην καρδιά».
Εύχοµαι στους νέους, τους συντελεστές αυτής της εργασίας, να πορευτούν στη ζωή πάντα µε τη ζωηρή εκείνη περιέργεια και δίψα για γνώση µε την οποία ακολούθησαν τα χνάρια των Πορφυρογένηδων στον τόπο και στο χρόνο “