Γνωρίζατε εσείς ότι η οικογένεια είναι δώρο που αν το ανοίξεις με αγάπη, κατανόηση και σεβασμό στη διαφορετικότητα κάθε μέλους της μπορεί να γίνει αστερισμός; Ούτε εγώ το είχα σκεφτεί, μα χτες το βιβλίο Καράβι στον ουρανό της Λίνας Μουσιώνη από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ μου άνοιξε τα μάτια και τράβηξε το χαμόγελό μου στα αυτιά, ενώ ταυτόχρονα με έβαλε σε σκέψεις για χίλια δυο πράγματα, πρόσωπα, καταστάσεις, συναισθήματα, αστερισμούς.
Το βράδυ κοιτούσα στον ουρανό ψάχνοντας αστέρια… για να δημιουργήσω τον αστερισμό της οικογένειάς μου, μα ο καιρός δεν μου το επέτρεψε … Προσπαθούσα ώρες να σκεφτώ ποιος αστερισμός θα μπορούσε να ταιριάξει ως τίτλος για εκείνη και ποιο θα ήταν το σχήμα του… ίσως μια μεγάλη καρδιά ή μήπως μια αγκαλιά, μα και φτερά θα ταίριαζαν απόλυτα… στα δικά μου μάτια… στου εντεκάχρονου γιου μου πως θα φάνταζε αλήθεια;
Το βιβλίο κατά την άποψή μου απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 9 ετών και πάνω κι όταν λέω πάνω εννοώ, ενήλικες, μεσήλικες, γιαγιάδες και παππούδες. Κατάφερε μέσα σε ελάχιστη ώρα να με ταξιδέψει στο χρονοντούλαπο των αναμνήσεων της εφηβικής μου ηλικίας θυμίζοντάς μου πόσο πολύ ΔΕΝ συμπαθούσα την οικογένειά μου για καιρό ζηλεύοντας τις οικογένειες των φίλων μου, ενώ τώρα «ενήλικη» πια προσυπογράφω με μεγάλα και ΚΕΦΑΛΑΙΑ γράμματα πως υπήρξα το πιο τυχερό παιδί στην πιο όμορφη οικογένεια.
Τρεις οικογένειες με διαφορετική στάση ζωής, διαφορετικής δομής , με τεράστιες διαφορές προσωπικοτήτων έρχεται να αγκαλιάσει την κάθε σκέψη που μπορεί να έχει ένας προ έφηβος κι έφηβος για την οικογένεια του. Αλήθεια πόσο περίεργοι φαντάζουμε εμείς οι «τέλειοι» κατά τη γνώμη μας γονείς και παππούδες στα μάτια των παιδιών μας και των εγγονών μας; Αλήθεια πόσο χώρο και χρόνο τους δίνουμε για να μας γνωρίσουν ουσιαστικά; Μπορούμε να αποδεχτούμε μικροί και μεγάλοι τα μέλη της οικογένειάς μας, όπως ακριβώς είναι; Τελικά αν και διαφέρουμε μήπως μοιάζουμε πολύ;
Το Καράβι στον ουρανό κατακλύζεται από χαρακτήρες και καταστάσεις της διπλανής πόρτας, μη σας πω και της δικής σας, ενώ ο γαργαλιστικός τρόπος γραφής της αγαπημένης μου (κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια την αγαπώ καιρό) συγγραφέως θα σας κάνει να χαμογελάτε την κάθε στιγμή, όπως και οι ξεκαρδιστικές γεμάτες έξυπνες λεπτομέρειες εικόνες και λεζάντες της εικονογράφου Σοφίας Παπαδοπούλου.
Ύμνος στην ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, τη φιλία, τη διαφορετικότητα, των συναισθημάτων, της οικολογίας της γιαγιάς ΔΕΝ που φωνάζει με όλο της το είναι ΝΑΙ στο καράβι της οικογένειάς τους που όσα «χάλια» και να είχε θα τους ταξίδευε πάντα!
Λίνα μου σε ευχαριστώ…!!!
Γράφει η εκπαιδευτικός Γεωργία Παράσχου