Ένας άγνωστος καλοσυνάτος άνδρας στο πάρκο καλοντυμένος περιμένει…Μια ομάδα τριών παιδιών τον τέταρτο παίχτη αναμένει… ‘Όμως κανείς δεν θα προσφερθεί, κανείς εκτός εκείνου του πρόθυμου κυρίου, με την όμορφη γενειάδα , τα καλογυαλισμένα γυαλιά και το σοβαρό καπέλο. Όσοι θα τον έβλεπαν θα τον προσπερνούσαν, όπως τον κάθε φυσιολογικό άνθρωπο, απαρατήρητος ακόμα και στους πιο γνωστούς του ίσως.
Το παιχνίδι «λύκε λύκε είσαι εδώ»; Είναι το αγαπημένο του… Γιατί ίσως είναι εκείνο που τον αντιπροσωπεύει απόλυτα. Το να ανοίξει το τεράστιο στόμα του και να καταβροχθίσει την αθώα παιδικότητα, τα συναισθήματα, την εξουσία που κάθε άνθρωπος έχει στο σώμα του, την ανεμελιά είναι ειδικότητα του.
Το παραμύθι «και βγάζω το καπέλο μου…», του Μάκη Τσίτα από τις εκδόσεις Κόκκινη Κλωστή Δεμένη, είναι μια αφύπνιση στην οποία πρέπει όλοι να δηλώσουμε παρών, από τους γονείς ως τους εκπαιδευτικούς, από τους παππούδες ως τα εγγόνια. Δε ζούμε σε παραμυθένιο κόσμο δυστυχώς κι ακόμη χειρότερο ζούμε σε έναν κόσμο που ελάχιστα δικαιώνονται, όσοι με το πιο άγριο τρόπο πληγώνονται. Ένα παραμύθι εύρυθμο, θεατρικό και μεστό στην αφήγηση με την καταπληκτική εικονογράφηση της Ντανιέλας Σταματιάδη να το ολοκληρώνει.
Μιλάμε για τα πάντα με τα παιδιά μας, το οφείλουμε σε εκείνα, τους ανοίγουμε τα μάτια και τα αυτιά για να μπορούν να αντεπεξέλθουν ανάμεσα στους «δύσκολους» ενήλικες, που το κράτος αφήνει αβίαστα ελεύθερους ακόμη κι έπειτα από μια χυδαία πράξη.
Διαβάστε το παραμύθι με τα παιδιά, εξηγήστε τους πως δεν πρέπει να έχουν εμπιστοσύνη σε κανέναν, εκτός από εκείνους που μαζί θα επιλέξετε τους ελάχιστους, τους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού του. Δημιουργήστε μαζί του λέξεις κλειδιά, που θα χρειαστεί να επαναλάβει κάποιος όταν έρθει και το πάρει από το σχολείο απροειδοποίητα. Εξηγήστε τους πως το όπλο τους απέναντι σε έναν μεγάλο άνθρωπο είναι η φωνή τους… Λέξεις όπως, «βοήθεια», «αστυνομία», «κλέφτης», «φωτιά», είναι εκείνες που θα κινήσουν το ενδιαφέρον ανθρώπων που θέλουν να βοηθήσουν.
Η κακοποίηση, σωματική, ψυχολογική ή σεξουαλική, με οποιαδήποτε πράξη οδηγεί σε πραγματική ή δυνητική βλάβη ενός παιδιού. Στα παιδιά πρέπει να λέμε τα πάντα, χωρίς υστερίες, χωρίς ψυχολογική τρομοκρατία, με ένα βιβλίο σαν αυτό σύμμαχο μπορούμε εμείς οι ενήλικες να δημιουργήσουμε, παιδιά γενναία, γεμάτα γνώσεις καταπολέμησης των κινδύνων που θα παρουσιαστούν στο δρόμο τους και ταυτόχρονα ξέγνοιαστα , ανέμελα μα και προσεχτικά. Ένα βιβλίο που ξεχώρισα ανάμεσα σε πολλά και σας το προτείνω με το χέρι στην καρδιά του μικρού μου αγοριού… και βγάζω το καπέλο μου στο συγγραφέα για την καταπληκτική σύλληψη του έργου του…
Γράφει η εκπαιδευτικός Γεωργία Παράσχου