Τρία βιβλία της Αντιόπης Φραντζή, ξεφυλλίστηκαν από τα χέρια μου και διαβάστηκαν με τα μάτια της εκπαιδευτικού και της μητέρας. Ευλογία και ατυχία γίνεται αυτό κάποιες φορές, μιας και μπερδεύω τις ιδιότητες μου με αποτέλεσμα να μην αποδεχτώ ένα βιβλίο κι ένα κείμενο , όσο ανέμελα θα το έκανε μια εκπαιδευτικός χωρίς δικά της παιδιά ή μια μητέρα. Τα τρία αυτά όμως βιβλία από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ μου χτύπησαν και τις δύο μου χορδές γλυκά κι αρμονικά, μα και με αφύπνισαν, γι αυτό με μεγάλη μου χαρά σας τα προτείνω…
Και τα τρία αναφέρονται σε παιδιά σχολικής ηλικίας, των πρώτων τάξεων του δημοτικού, με πολύ όμορφα κι έξυπνα φύλλα δραστηριοτήτων στο τέλος τους. Οι τρεις πρωταγωνιστές με διαφορετικό χαρακτήρα αντιμετωπίζουν διάφορες δυσκολίες λόγο του χαρακτήρας τους, μα κι εξαιτίας της προσέγγισης που εμείς οι μεγάλοι έχουμε απέναντι σε ένα παιδί τόσο στο σχολικό περιβάλλον, όσο και στο σπίτι του.
«Τι κάνουν τα πρωτάκια» λοιπόν, ήταν το πρώτο που διάβασα. Η πρωταγωνίστρια Νεφέλη σε ένα νέο σχολικό περιβάλλον με αγχωμένους γονείς να της δίνουν απλόχερα τις ανασφάλειες τους, για το αν θα τα καταφέρει στο τεράστιο αυτό σχολείο. Η δασκάλα της προσπαθεί απεγνωσμένα να κερδίσει εκείνη αλλά κι όλα όσα φοβισμένα ματάκια την κοιτούν. Θα σημειώσει όσα η δασκάλα έγραψε για να τα μεταφέρει στην μαμά της; Θα φάει το κολατσιό της; Θα τα καταφέρει να επιβιώσει στην αυλή με τα τεράστια παιδιά που την κοροϊδεύουν ή θα βάλει τελικά τα κλάματα; Ο τρόπος της δασκάλας γίνεται πρότυπο συμπεριφοράς εκπαιδευτικών, που λαμβάνουν στα χέρια τους, τόσο μικρά παιδιά. Θα ήταν ότι έπρεπε να διαβαστεί στα παιδιά πριν πατήσουν το πόδι τους με τη νέα σχολική χρονιά στο μεγάλο σχολείο ή σε κάποιο νέο χώρο που φαντάζει φοβερός και τρομερός… Μία γλυκιά προσέγγιση για αγχωμένους γονείς και ευαίσθητα πρωτάκια, σας περιμένει με ανυπομονησία να τη διαβάσετε.
Επόμενη στάση «Τα ζωγραφιστά μυστικά».. Ο πρωταγωνιστής Ιάσονας, είναι καλλιτέχνης ζωγράφος και του αρέσει να δημιουργεί παντού… ΠΑΝΤΟΥ όμως… Η μητέρα και η δασκάλα του δεν μπορούν να κατανοήσουν, πώς ένα παιδί που ξέρει τόσο καλά να ζωγραφίζει δεν θέλει να διαβάσει και να γράψει κι όταν επιχειρεί να το κάνει οι αριθμοί και τα γράμματα του είναι τσαπατσούλικα, στριμωγμένα, πετούν στον αέρα και δε λένε να προσγειωθούν. Τη λύση βρίσκει ο καινούργιος δάσκαλος που αγαπά τη ζωγραφική και δίνει μια νέα πνοή στα γράμματα και τους αριθμούς, μα και αντιμετωπίζει το κάθε παιδί ως ξεχωριστό και σημαντικό. Ένας ύμνος στη προσέγγιση των μαθητών από εκπαιδευτικούς που αγαπούν τη δουλειά τους και τα παιδιά. Τροφή για σκέψη δίνει και σε αυτό το βιβλίο, η στάση των γονέων απέναντι σε μικρές καθημερινές στιγμές που καλά θα είναι να προσέξουμε εμείς οι μεγάλοι.
Τελευταίος σταθμός.. «Ουφ ξελευθερία!».. Ο πρωταγωνιστής Ορέστης δεν ντρέπονταν ποτέ, ούτε στην καθημερινότητα του, ούτε στη σκηνή του θεάτρου στο νηπιαγωγείο. Μα τι έχεις πάθει ρωτά η μητέρα του και στεναχωριέται γιατί το παιδί έχει το μικρότερο ρόλο, έχει ντροπαλίτιδα, αναφέρει ο πατέρας του. Μα στα βίντεο του νηπιαγωγείου τα πήγαινε περίφημα.. Η κυρία Θάλεια, η υπεύθυνη της θεατρικής αγωγής, του «ξεπλένει» την ντροπή με τους καινούργιους θησαυρούς που ξεπηδούν μέσα από τη χρωματιστή της βαλίτσα. Μάσκες που μπορούσε να παριστάνει, όποιον θέλει ,χωρίς ουσιαστικά να τον βλέπει κανείς. Απελευθέρωση για το πρωταγωνιστή υπήρξε ,λοιπόν, μία μάσκα και τότε το ταξίδι της δημιουργίας ξεκίνησε. Με πολύ έξυπνο τρόπο, η συγγραφέας δίνει τη λύση στη δυσκολία του μικρού μας φίλου, μα και προσφέρει ένα πολύ όμορφο εγχειρίδιο για παιδαγωγούς και γονείς που θέλουν να βοηθήσουν το παιδί να αποκτήσει ξανά την αυτοπεποίθηση που κάπου στο δρόμο χάθηκε.
Η Αντιόπη Φραντζή δημιούργησε βιβλία «εγχειρίδια» για εκπαιδευτικούς και γονείς, ενώ η απλότητα της γραφής της δίνει την ευκαιρία στους μικρούς μας φίλους να περάσουν όμορφα το χρόνο τους, περνώντας τους δυνατά μηνύματα, ενώ ταυτόχρονα τα διασκεδάζει. Πολύ όμορφες επίσης οι εικόνες του Νίκου Γιαννόπουλου, που αξίζουν ακόμη μια ματιά και μετά την ανάγνωση των κειμένων. Τέλος οι δραστηριότητες στις τελευταίες σελίδες ανακεφαλαιώνουν, όσο είδαν κι άκουσαν τα παιδιά στην ιστορία , ενώ γίνονται η αφορμή να καθίσουν μικροί -μεγάλοι λίγη ώρα ακόμη μαζί για συζήτηση κι όχι μόνο..
Γράφει η εκπαιδευτικός Γεωργία Παράσχου