Τον Γιάννη Τσούκα τον ξέραμε ως ηθοποιό από τις θεατρικές και τηλεοπτικές δουλειές του. Γέννημα θρέμμα από το Βόλο με σπουδαίο ταλέντο μας παραχωρεί μια συνέντευξη με αφορμή την παράσταση “Λευκές σελίδες”, όπου σκηνοθετεί ο ίδιος αλλά και πρωταγωνιστεί και θα την παρουσιάσει αύριο στο θεατρικό κοινό του Βόλου.
Βάζοντας για λίγο φρένο στους εντόνους ρυθμούς της περιοδείας της παράστασης και με πολύ καλή διάθεση μας μιλάει για όλα.
Ποτέ ανακάλυψες ότι έχεις ταλέντο στη υποκριτική και πότε αποφάσισες ότι θέλεις να το κάνεις επάγγελμα;
Δεν νομίζω ότι ανακάλυψα ποτέ κάτι τέτοιο. Από μικρό παιδί ξεκίνησα στο πλάι της Άννας Βουτσίνου σε μία θεατρική ομάδα στη Νέα Δημητριάδα και ενώ αρχικά αυτό ξεκίνησε σαν μία απλή απασχόληση για τα Σαββατοκύριακα, η μία δουλειά έφερε την άλλη, το ερασιτεχνικό θέατρο έγινε επαγγελματικό, ακολούθησε η δραματική σχολή της Μαίρης Βογιατζή Τράγκα που φοίτησα με υποτροφία μετά από εξετάσεις και φτάσαμε ως εδώ που μιλάμε σήμερα. Στα χρόνια που περνούσαν ήθελα να μαθαίνω όλο και περισσότερα πράγματα για το θέατρο, να αποκτώ όσο μεγαλύτερη εμπειρία μπορούσα και αυτό ήταν και η καθοριστική μου στιγμή που αποφάσισα να σταματήσω οποιαδήποτε δουλειά έκανα και να ακολουθήσω αποκλειστικά το επάγγελμα του ηθοποιού.
Πώς μπορείς να συνυπάρξεις με τόσο διαφορετικές προσωπικότητες-σχεδόν κάθε σεζόν- στις περιοδείες ; Είναι κάτι που σε δυσκολεύει ή προσπαθείς να βρεις τα κοινά στοιχεία ώστε να συνυπάρξετε αρμονικά ;
Ως τώρα ελάχιστες ήταν οι περιπτώσεις που δεν άντεξα μια συνεργασία. Πάντα επιδίωξη μου είναι το να διασκεδάζουμε πέρα από το να δουλεύουμε και για να αποφασίσω να βγάλω μία παράσταση εκτός Αθηνών σημαίνει πως περνάμε όμορφα στην Αθήνα, ότι η παράσταση αρέσει και ο συνδυασμός αυτών των δύο είναι που με κάνει να περνάω όμορφα στα ταξίδια. Από την άλλη είμαι παιδί της περιοδείας. Δεν μπορώ γενικά τη μονιμότητα, με κουράζει και με “μουχλιάζει” αν δεν έχει κάτι να μου τραβάει το ενδιαφέρον. Τώρα όσον αφορά τις διαφορετικές προσωπικότητες και το πως συνυπάρχεις με αυτές, δεν παύουμε να μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις όπως χιλιάδες άλλες στη ζωή μας όπου με υποχωρήσεις από κάθε μεριά και επικοινωνία μόνο καλά μπορούν να βγουν. Αν αρχίσουμε τα ψέματα και να κρατάμε πράγματα μέσα μας, τότε θα οδηγηθούμε σε αδιέξοδο το μόνο σίγουρο.
Αν και νεαρός στη ηλικία έχεις ένα σημαντικό βιογραφικό. Ποια θεωρείς τη κορυφαία στιγμή στη μέχρι τώρα πορεία σου;
Για όλες τις δουλειές μου ως τώρα είμαι πολύ περήφανος και θα τις ξανάκανα μία προς μία. Με τα καλά και τα κακά τους. Το ωραιότερο πράγμα στη ζωή μας όταν προσπαθούμε πολύ για κάτι είναι εκείνη η στιγμή της αναγνώρισης του κόπου μας και της επιβράβευσης. Οπότε, δεν θα μπορούσα να μην ξεχωρίσω τη συνεργασία μου με το Χάρη Ρώμα όταν μου εμπιστεύτηκε έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στο παιδικό που διασκεύασε και σκηνοθέτησε “ο Μάγος του Οζ” και την περσινή μου συνεργασία με τη Σοφία Βόσσου που περάσαμε επί σκηνής και μη τις ωραιότερες στιγμές σε μία παράσταση. Σαφώς και οι υπόλοιπες δουλειές μου που δεν περιείχαν κάποιον αναγνωρίσιμο συνεργάτη είναι σημαντικές γιατί είναι αυτές από τις οποίες έκανα λάθη, έμαθα, έπαθα και διαμορφώθηκα.
Όταν ”βγεις στη σύνταξη” ποια θα ήθελες να είναι η κορυφαία στιγμή στο βιογραφικό σου;
Στα 29 μου δεν σκέφτομαι τη σύνταξη είναι η αλήθεια. Δεν ξέρω ποια θα ήθελα να είναι η κορυφαία μου στιγμή και τι μπορεί να σημαίνει κορυφαία στιγμή στην καριέρα μου, το μόνο σίγουρο είναι πως θέλω να είμαι πλήρης, να αποφασίσω εγώ πως θα κλείσω τον κύκλο μου και όχι να προκαλώ θλίψη με την παρουσία μου στη σκηνή όπως μας συμβαίνει αρκετά συχνά με κάποιους καλλιτέχνες εγχώριους και μη.
Δυο λόγια για το έργο;
Οι “Λευκές Σελίδες” είναι μια πανέμορφη ιστορία. Είναι αληθινή και οι ήρωες της απόλυτα καθημερινοί, γνώριμοι και μπορείς πανεύκολο να ταυτιστείς μαζί τους και αυτό σίγουρα δε μπορεί να περάσει αδιάφορο. Μιλάμε για μία σύζυγο μεγαλοδικηγόρου (Ντόρα Αυλωνίτου) που μετά το θάνατο του αντρός της (που υποδύεται με τη φωνή του ο Χάρης Ρώμας) ανακαλύπτει μία ερωτική του αλληλογραφία. Στην αναζήτηση της “Λέλας” το μόνο όνομα που υπογράφει τα ερωτικά γράμματα, η Ελένη Μαστέλλου θα πέσει επάνω σε ανατροπές που θα την κάνουν να αναθεωρήσει στερεότυπα της ζωής της και της κοινωνίας γενικότερα. Βλέπουμε μέσα στην ιστορία μας τη σύγκρουση της “καλής κοινωνίας” με την “απόλυτη νύχτα”. Έρχομαι στο δρόμο της Ελένης όταν εκείνη ανακαλύπτει πως ο Δημήτρης που υποδύομαι τα βράδια ντύνεται Λέλα. Είναι δηλαδή μία drag queen (ο άντρας που ντύνεται γυναίκα για καλλιτεχνικούς λόγους και θέαμα ανεξάρτητα από τις σεξουαλικές του προτιμήσεις). Η Ελένη ζητά εξηγήσεις από τη Λέλα και εκείνη δεν έχει καμία διάθεση να της της δώσει. Οι κόντρες τους προσφέρουν απλόχερα το αβίαστο γέλιο στο κοινό κάθε βράδυ και κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον του για τα 70 λεπτά της συνολικής διάρκειας της παράστασής μας.
Η παράσταση αντικατοπτρίζει τη ζωή μας, κατά πόσο μπορούμε να διαχειριστούμε την αλήθεια. Αν επιλέγουμε την πραγματικότητα ή προτιμάμε να ζούμε στον κόσμο που έχουμε εμείς φτιάξει για τον εαυτό μας. Εσύ τι σχέση έχεις με την αλήθεια;( κατά πόσο μπορείς να τη διαχειριστείς, να την αντιμετωπίσεις κτλ)
Η σχέση μου με την αλήθεια είναι μεγάλο κεφάλαιο. Την προτιμώ την αλήθεια όσο αν τις περισσότερες φορές μας πληγώνει. Το ψέμα το μισώ. Είτε μικρό είτε μεγάλο το ψέμα είναι ψέμα και ασυγχώρητο. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους γιατί αλλιώς δεν ζούμε. “Οι περισσότεροι δημιουργούν μία ψεύτικη ζωή, πολύ πιο εντυπωσιακή από αυτή που ζουν. Και όχι απλά την φαντάζονται αλλά την παρουσιάζουν και σα δικοί τους” είναι μία χαρακτηριστική ατάκα μέσα από το έργο μας που νομίζω τα λέει όλα.
Το απολαμβάνεις λίγο περισσότερο όταν παίζεις στη πόλη σου;
Ε, θα ήτανε ψέμα να πω πως όχι. Νιώθω περήφανος κάθε φορά που έρχομαι στο Βόλο με μία παράσταση. Είναι σαν το μικρό παιδί να παρουσιάζει το αποτέλεσμα κόπων και όταν η ανταπόκριση του κοινού είναι τόσο μεγάλη όσο είναι τα τελευταία χρόνια στις παραστάσεις μου τότε γεμίζω όρεξη και δύναμη να παλέψω ακόμα περισσότερο και να φέρω στην πόλη μου παραστάσεις που θα τους διασκεδάσουν γιατί αυτός είναι ο βασικός μου σκοπός σε αυτή τη δουλειά.
Μια ανάμνηση σου από την παιδική – εφηβική ηλικία σου στο Βόλο;
Μου λείπει πολύ ο Βόλος. Μου λείπουν οι φίλοι μου, τα παιδιά που μεγαλώσαμε μαζί. Εγώ έφυγα και όπως είναι λογικό η ζωή τους προχωράει και η επικοινωνία μας δεν είναι τόσο συχνή και έτσι μαθαίνω νέα τους αλλά δεν τα ζω. Το δέσιμο που υπάρχει με τους ανθρώπους που μεγαλώσαμε δεν αλλάζει ακόμα και αν γνωρίσουμε χιλιάδες ανθρώπους στη ζωή μας εκείνοι θα είναι πάντα οι άνθρωποι με τους οποίους μάθαμε τη ζωή. Και εμένα αυτοί οι άνθρωποι είναι στο Βόλο και φροντίζω να προσπαθώ να βλέπω όσο περισσότερους μπορώ όταν έρχομαι με παράσταση στο Βόλο είτε έρχονται να με δουν ως κοινό είτε να απολαύσουμε ένα καφέ όπως τώρα.
Η τάση – και οι ανάγκες- της εποχής είναι η επιστροφή στις πόλεις που μεγαλώσαμε. Τι είναι αυτό που θα σε έκανε να τα παρατήσεις όλα και να επιστρέψεις στο Βόλο;
Θα επέστρεφα στο Βόλο χθες. Η δουλειά μου όμως δεν μου το επιτρέπει. Αν μπορούσα να δραστηριοποιηθώ στο χώρο του θεάτρου σε μόνιμη βάση στο Βόλο τότε ναι θα επέστρεφα. Είναι εντελώς διαφορετική η ζωή εδώ. Οπότε… “από ‘μένα είναι ναι”!
«ΛΕΥΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ»
Θέατρο Παλαιάς Ηλεκτρική
Τετάρτη 27 Μαρτίου στις 21:00
Συντελεστές
Κείμενο: Βαγγέλης Δουκουτσέλης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Τσούκας
Παίζουν: Ντόρα Αυλωνίτου, Γιάννης Τσούκας,
Εισιτήρια: 8€ (μειωμένο-προπώληση) | 10€ (ταμείο)
Σημεία προπώλησης:
- Ηλεκτρονικά στο σύνδεσμο https://goo.gl/8FtJSX
- Τηλεφωνικά στο 11876
- Seven Spots
- Στα καταστήματα WIND Δημητριάδος 84