Μια φορά και δυο καιρούς έφτασε στα χέρια μου, ένα ακόμη εξαιρετικό βιβλίο, από τις εκδόσεις Κόκκινη Κλωστή Δεμένη. Η αλήθεια είναι, από τον τίτλο μου ήρθε η σκέψη πως Η Πριγκίπισσα με τις μεγάλες βλεφαρίδες της Έλενας Γλωσσιώτη , θα μας δώσει μηνύματα για την οκνηρία ή για το πώς τα μικρά παιδιά, ενώ νυστάζουν και τα βλέφαρά τους γίνονται βαριά, εκείνα δεν λένε να κοιμηθούν.
Με μεγάλη μου χαρά, διαπίστωσα, πως το παραμύθι έχει το πιο σπουδαίο μήνυμα το οποίο, ακούγεται συχνά σε μια παραλλαγή και καλό θα ήταν τα παιδιά μας να την ενστερνιστούν: Μόνο με την ψυχή βλέπεις καλά, την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν. Μια μικρή πριγκίπισσα που έχει στο πιάτο της ζωής της, ότι λαχταρά κι ότι βαριέται. Δεν την ενδιαφέρει, αν όλα όσα έχει της προσφέρουν κάτι, μέγιστη σημασία για εκείνη… να λαμβάνει όσα περισσότερα μπορεί, χωρίς να δίνει τίποτα. Η περιουσία των γονιών της στην πραγματικότητα, ήταν η αγάπη και η προσφορά στους συνανθρώπους τους, την οποία ποτέ δεν κληρονόμησε. Και το χειρότερο δεν ήταν, ότι δεν μπορούσε να μοιράσει τα υλικά αγαθά της, μα το ότι δεν μπορούσε να χαρίσει, ούτε μια καλή κουβέντα, ούτε ένα γλυκό χαμόγελο. Ήταν τσιγκούνα στα συναισθήματα, στους καλούς τρόπους και τέλος στα υλικά αγαθά.
Μια μέρα στο κάστρο ήρθε ένας γέροντας που είχε μαγικές ικανότητες και εκπλήρωνε ευχές. Αν και η ίδια δεν είχε ανάγκη να ζητήσει κάτι, αφού τα είχε όλα, απαίτησε από τους ανθρώπους της να τον φέρουν μπροστά της. Μα, όταν εκείνος ήρθε, δεν ήξερε τι να του ζητήσει. Ξαφνικά όμως, με μια ματιά στο καθρέφτη της, διαπίστωσε πως θα ήθελε να έχει μεγαλύτερες βλεφαρίδες, χωρίς να δώσει σημασία στη φράση του γέρου μάγου: Αν κάποιος τον εαυτό του μονάχα σκεφτεί, ότι αγγίζει δίχως αγάπη θα χαθεί. Εκείνος μειδίασε και απλόχερα εκπλήρωσε την ευχή της.
Η ευχή της όμως έγινε κατάρα, γιατί οι βλεφαρίδες της μεγάλωναν, μεγάλωναν και σταματημό δεν είχαν… Τι να κάνει, αφού δε μπορούσε να δει; Ποιος θα την βοηθήσει, που ποτέ κανέναν δε βοήθησε; Ποιος θα την παρηγορήσει, αφού δε στάθηκε σε συνάνθρωπο; Οι άνθρωποι του κάστρου έφυγαν κι έμεινε μονάχη… όμως σα βγήκε από εκεί όλα άλλαξαν… μήπως τελικά η ευχή της, ήταν μια ευχή για τη σωτηρία της ψυχής της;
Ένα υπέροχο παραμύθι που μιλά για την καλοσύνη, τη χαρά της προσφοράς χωρίς όρια και τη γενναιοδωρία. … για το πρόσωπο της ίδιας της ζωής, με τις χαρές και τις δυσκολίες της, με τη βουλιμία και την αρπακτικότητα, με την αλληλεγγύη, την υπομονή, το θάρρος, το έλεος, την ΑΓΑΠΗ. Ένα παραμύθι με πλούσιο λεξιλόγιο που βοηθά το παιδί να περάσει από το στάδιο της προσχολικής ηλικίας, στη σχολική και να εμπλουτίσει τις εκφράσεις του. Η εικονογράφηση της Francesca Dell’ Orto τόσο-όσo, δίνει χώρο να λάμψουν οι λέξεις με μια Πριγκίπισσα να φαντάζει λιλιπούτεια όχι για το μικρό της ηλικίας της, αλλά για το λίγο του χαρακτήρα της. Στην άκρη πάντα, ποτέ στο κέντρο, γιατί στο παραμύθι δεν χωράει ο εγωισμό της.
Εμείς οι άνθρωποι ξεχνάμε μέσα στην ρουτίνα της καθημερινότητας μας να μεταλαμπαδεύσουμε μεγάλες και σημαντικές αξίες στα μικρά μας παιδιά, εκείνες που δεν βλέπει του ανθρώπου μάτι, αλλά αναβλύζουν από την ψυχή μας με καλές πράξεις. Τα παιδιά μπορούν να δημιουργήσουν Φως στο σκοτάδι, Αγάπη στο μίσος, Καλοσύνη στην κακία, Αλήθεια στο ψέμα, Γενναιοδωρία στην απληστία, αν τα ενισχύσουμε και τα καλλιεργήσουμε με αναγνώσεις βιβλίων, όπως της πανέμορφης αυτής ιστορίας.
Μια ανατρεπτική ιστορία, γεμάτη αλληγορίες διδαχές και συγκινήσεις που το τέλος θα σας ανατριχιάσει από χαρά και αισιοδοξία, πως όλα για κάποιο λόγο συμβαίνουν στη ζωή των ανθρώπων… και πως ότι κι αν γίνει στο τέλος ΜΟΝΟ η αγάπη θριαμβεύει.
Γράφει η εκπαιδευτικός, Γεωργία Παράσχου…