Ο κήπος της ελπίδας, της Isabel Otter από τις εκδόσεις ΤΖΙΑΜΠΙΡΗΣ ΠΥΡΑΜΙΔΑ, μου χτύπησε την πιο ευαίσθητη χορδή, εκείνη τη χορδή της απώλειας, που ακούγεται μελαγχολικά και σκληρά. Ως εκπαιδευτικός είχα την τύχη να γνωρίσω μια οικογένεια σαν αυτή του παραμυθιού. Και λέω τύχη γιατί, όταν κανείς βλέπει τη δύναμη αυτών των ανθρώπων , τότε συνειδητοποιεί πως τίποτε δεν είναι πιο σημαντικό στη ζωή από την υγεία και τους δικούς μας ανθρώπους.
Η Μάγια ζει με τον πατέρα της και τον Πιπ τον σκύλο τους… Είναι όλοι τους στεναχωρημένοι, από τότε που η μαμά έφυγε από τη ζωή, γιατί όλα έχουν αλλάξει. Η ιστορία του βιβλίου είναι ένα κουβάρι που σιγά σιγά ξετυλίγεται μέσα από τις λιτές εκφράσεις και την υπέροχη εικονογράφηση που μιλά από μόνη της, όταν οι λέξεις σωπαίνουν.
Ο πατέρας της Μάγιας, σαν βλέπει την κόρη του να μελαγχολεί της λέει μαγικά παραμύθια και τις καλύτερες ιστορίες του κόσμου, για μέρη μακρινά, ενώ οι αγαπημένες τους, είναι εκείνες που οι πρωταγωνιστές είναι η μικρή ηρωίδα και το σκυλάκι της. Μια μέρα μουντή και πιο γκρίζα από ποτέ, ο μπαμπάς εξιστόρησε στο μικρό του κορίτσι μια ιστορία για τη μαμά της. Όταν η μητέρα της Μάγια, ένιωθε αναστατωμένη ή λυπημένη, φύτευε σπόρους λουλουδιών, εκείνοι σαν άνθιζαν χάριζαν στην καρδιά της ελπίδα κι αισιοδοξία. Έτσι αποφάσισαν πατέρας και κόρη να κάνουν το ίδιο, ακολουθώντας το παράδειγμά της, βρήκαν κουράγιο και μεταμόρφωσαν τον παρατημένο και άχρωμο κήπο τους σε τόπο μαγικό, γεμάτο ομορφιά κι αγάπη. Τα χρώματά του άλλαξαν τη διάθεση ολόκληρου του σπιτικού.
Η εικονογράφηση της Katie Rewse, αξίζει την προσοχή σας. Με μοναδικό τρόπο, σταδιακά εξελίσσει την ιστορία και περνά μηνύματα, που το κείμενο προσπέρασε. Στην αρχή της, η Μάγια, ο μπαμπάς κι ο Πιπ κοιτάνε τον παρατημένο κήπο. Ο πατέρας φορά μία παντόφλα, εκείνη με λερωμένη τη σαλοπέτα στέκει ξυπόλυτη και οι δυο δε φορούν κάλτσες. Μα και στην πορεία σαν φορούν είναι διαφορετικές, χαμένες από το ζευγάρι τους. Το σπίτι αναστατωμένο κι ασυμμάζευτο, ενώ η βόλτα στο πάρκο, παρουσιάζει την μονογονεϊκή οικογένεια ευαισθητοποιώντας έτσι το μικρό αναγνώστη στο μεγαλείο της διαφορετικής οικογένειας. Καθώς η ιστορία εξελίσσεται, στις εικόνες ξεπηδούν χρώματα, το σπίτι δείχνει καθαρό και τακτοποιημένο, ο κήπος είναι ολάνθιστος και η τελευταία σελίδα βρίσκει την οικογένεια αγκαλιά, περιποιημένη, αγκαλιασμένη και δεμένη όσο ποτέ.
Το βιβλίο απευθύνεται σε ηλικίες από 4-7 ετών και μπορεί να γίνει απίθανο υλικό στα χέρια εκπαιδευτικών και «σωτηρία» σε οικογένειες, όπου η θλίψη και η απώλεια χτύπησε την πόρτα του σπιτικού τους απρόσμενα.
Γράφει η εκπαιδευτικός Γεωργία Παράσχου
