Πριν λίγες μέρες συνάντησα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο την αδελφή ψυχή μου στις «σκανδαλιές», την ατρόμητη Βικτώρια. Το λέω με το χέρι στην καρδιά, πως αυτή η μικρούλα μου θύμισε πραγματικά εμένα, εκεί κάπου στο δημοτικό κι είμαι σίγουρη πως αν θα ταξίδευα πίσω στο χρόνο θα γινόταν η καλύτερη φίλη μου.
Η συγγραφέας Λίνα Μουσιώνη, κατάφερε , όπως πάντα, να βουτήξει στο μυαλό της ηρωίδας της και να βάλει την πένα της να δουλέψει, ακριβώς όπως η κάθε μικρή Βικτώρια επιθυμεί. «Όλοι λένε πως είμαι το καλύτερο παιδί. Δεν είμαι μία Βικτώρια. Είμαι πολλές. Βικτώρια η φρόνιμη. Βικτώρια η ευγενική. Βικτώρια η άριστη. Αν ζυγιστώ, θα είμαι πιο βαριά κι από τρεις μπαμπάδες. Αλλά εγώ δε θέλω να είμαι πολλά παιδιά μαζί. Θέλω να είμαι η Βικτώρια η αληθινή. Ευτυχώς βρήκα τη λύση, κι αν έχετε παρόμοια προβλήματα, προτείνω να την εφαρμόσετε κι εσείς», γράφει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.
Πόσες φορές αλήθεια, εμείς οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί ζητάμε από τα παιδιά να μην είναι ο εαυτός τους κι επιδιώκουμε να τα δούμε να γίνονται εκείνο που εμείς δεν καταφέραμε; Πόσες φορές προτρέπουμε να μην συμπεριφέρονται σαν παιδιά αλλά ως ενήλικες;
«Τα γράμματά σου πρέπει να είναι στρογγυλά κι η εργασία σου περιποιημένη», «Είσαι μεγαλύτερη, δώσε το σωστό παράδειγμα», , «Μην στροβιλίζεσαι δίχως λόγο», «Βάλε λίγο χρώμα στη ζωγραφιά σου, τι σημαίνει τελείωσες», «Μην πατήσεις στις λάσπες, τα καλά παιδιά δεν το κάνουν αυτό», «Δεν μιλάμε έτσι στους μεγάλους» (κι ας λέμε ότι μας κατέβει). Τα αγόρια ποδόσφαιρο, τα κορίτσια μπαλέτο, με σφιχτή κοτσίδα, πουεντ και ροζ κουφετί ή φούξια κορμάκι σ’ αρέσει δε σ’ αρέσει.
Η Βικτώρια τολμά να αφήσει πίσω της στερεότυπα και απαιτήσεις που οι γονείς και ο κοινωνικός περίγυρος της επιδιώκει για εκείνη και ξεπηδά χαρούμενη σε ότι με κέφι, φαντασία και σκανδαλιά αγαπά. Η μικρή μας φίλη επαναστατεί με το δικό της μοναδικό τρόπο και κερδίζει ότι η παιδική της ηλικία αρμόζει και η καρδιά της λαχταρά. Ξεγνοιασιά, παιχνίδι, ελευθερία κι αγάπη σε κάθε της βήμα.
Δεν χρειάζεται να είσαι πρώτος σε ένα άθλημα αρκεί να το διασκεδάζεις, ούτε είναι απαραίτητο να γίνεις μπαλαρίνα αν δεν το θέλεις κι ας χορεύουν όλες σου οι φίλες ασταμάτητα ακόμη και στην αυλή του σχολείου . Το παιδί χρειάζεται παιχνίδι, ανεμελιά, σκανδαλιά, να λερωθεί, να βαρεθεί, να πει κάτι άθελά του, να ζήσει την κάθε στιγμή της ζωής του με δικά του θέλω κι όνειρα. Ένα παιδί δεν είναι λιγότερο καλό αν δεν ακολουθήσει τα πρότυπα και τη συμπεριφορά που εμείς επιδιώκουμε, άλλωστε εδώ που τα λέμε τι σημαίνει «καλό παιδί», υπάρχουν άραγε κακά;
Το βιβλίο προτείνεται για ηλικίες από 7 ετών και πάνω και πιστεύω πως θα είναι καλό κάθε ενήλικας να του ρίξει μια ματιά, άλλωστε ποιο παιδικό βιβλίο δεν προσφέρει μηνύματα σε κάθε ηλικία, για να δει πως τα μικρά μας ανθρωπάκια βλέπουν και νιώθουν τις λέξεις, τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες μας για εκείνα. Η εικονογράφηση του Γιάννη Σκουλούδη ταιριάζει γάντι σε όσα το κείμενο αναφέρει, με άκρως διασκεδαστικό κι ανέμελο τρόπο. Στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν έξυπνες εκπαιδευτικές δραστηριότητες, ικανές να κρατήσουν απασχολημένα τα μικρά μας διασκεδάζοντάς τα.
Γράφει η εκπαιδευτικός Γεωργία Παράσχου