Το βιβλίο «Οι ζωγράφοι του Ουρανού», από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική και τη συγγραφέα Χρυσάνθη Τσιαμπαλή φώτισε τις σκοτεινές πτυχές του εαυτού μου κι έδωσε χρώμα στις αντιλήψεις μου. Το εύχρηστο και πολυεπίπεδο παραμύθι με την εξαιρετική εικονογράφηση της Μαριάννας Φραγκούλη με κέρδισε από την πρώτη σελίδα, χαρίζοντας μου ιδέες παιδαγωγικές μα και ξεσκόνισμα ενσυναίσθησης, θετικών συναισθημάτων, συρρίκνωσης του εγωισμού κι άλλα πολλά που αν το διαβάσετε, θα καταλάβετε τη μαγεία που με έλουσε.
Η περίληψη στο οπισθόφυλλο του βιβλίου αναφέρει πως, ένα αυγουστιάτικο πρωινό ο Ήλιος κατέφτασε στον Ουρανό ορεξάτος, μα λιγάκι καθυστερημένος. Πάνω στη βιασύνη του δεν πρόσεξε ένα παχουλό, γκρίζο Συννεφάκι, που σεργιάνιζε δίπλα του. Μέχρι που εκείνο στάθηκε μπροστά του κρύβοντάς τον από τα πλάσματα της φύσης. Γερός καβγάς ξέσπασε ανάμεσά τους. Ο Ήλιος, θυμωμένος και προσβεβλημένος, κρύφτηκε πίσω από ένα βουνό αποφασισμένος να μην ξαναβγεί ποτέ! Θα μπουν στην άκρη το πείσμα και ο εγωισμός; Ή μήπως αυτός ο καβγάς θα γίνει η αφορμή να μείνει για πάντα σκοτεινή η φύση;
Η συγγραφέας με τους ζωντανούς της διαλόγους, προσφέρει απόλαυση ανάγνωσης και αγωνία για την εξέλιξή της ιστορίας κι ενώ απευθύνεται σε παιδιά από έξι χρονών, θα δείτε πόσο όμορφα ξεφυλλίζεται κι από ενηλίκων μάτια. Μέσα στις σελίδες του, θα ανταμώσει κανείς τους χαρακτήρες της διπλανής πόρτας και την καθημερινότητα της μικρής μας κοινωνίας.
Ο Ήλιος φέγγει εγωιστής στα πέρατα του ουρανού. Αμφισβητεί την δουλειά των μικρών σύννεφων που φέρνουν την βροχή, μιας και δε τη θεωρεί εξίσου σημαντική, από την άλλη επιβάλλει σαν αυστηρός γονέας στις κόρες του τις Ώρες, να απαρνηθούν τον κανονισμό της δουλειάς τους και να ακολουθήσουν την προσταγή του. Θυμώνει, κρύβεται δεν θέλει να επιστρέψει.
Το βιβλίο περνάει μηνύματα για τη σημαντικότητα κάθε πλάσματος στη γη, μέσα από τα καιρικά φαινόμενα. Πόσο απαραίτητο είναι αλήθεια να κατανοήσουμε πως ο καθένας από εμάς έχει τη δική του γνώση, εργασία, χαρακτήρα, θέση και τοποθετεί έτσι τη δική του ψηφίδα στον κόσμο τούτο; Ο Ήλιος βοηθά τα λουλούδια να ανθίσουν, μα αν δεν υπάρχει η βροχή πως θα τα καταφέρουν; Τα παιδιά είναι σωστό να υπακούουν στους γονείς, αλλά μήπως θα πρέπει κάποιες φορές να έχουν το θάρρος να ζητήσουν εκείνο που επιθυμούν; Από την άλλη πόσο απαραίτητο είναι να στηρίζουμε τα παιδιά μας σε κάθε τους βήμα; Κι επιτέλους πότε θα κατανοήσουμε τη φράση έκαστος στο είδος του και τη δύναμη της ομαδικότητας;
Πόσα μπορούν να συναντήσουν στο παραμύθι οι λιλιπούτειοι αναγνώστες και οι μικροί μας μαθητές εκτός από όλα τα παραπάνω; Από τα καιρικά φαινόμενα, ως το πλανητικό μας σύστημα, από τον κύκλο του χρόνου, με τις εποχές, τους μήνες και τις ώρες μέχρι τα χρώματα του ουράνιου τόξου, όλα είναι εκεί μέσα στις όμορφες σελίδες που κάθε ενήλικας οφείλει να δουλέψει με τα παιδιά του στην οικογένεια μα και στην τάξη, στο καλοκαιρινό camp, στα κδαπ σε κάθε γωνιά που ο φωτεινός ήλιος απλώνει τις αχτίνες του και το ουράνιο τόξο σαν ποτάμι χαρίζει τα χρώματά του.
Καλές Αναγνώσεις….!!!!
Γράφει η εκπαιδευτικός Γεωργία Παράσχου
