Το δέντρο που γελούσε είναι ένα ακόμη καλοδουλεμένο βιβλίο για παιδιά 8 ετών από τις Εκδόσεις Σαΐτη. Το κείμενο της συγγραφέως Κατερίνας Αναγνώστου περπατά σαν παραμύθι της γιαγιάς, πάνω στην εικονογράφηση της Πωλίνας Παπανικολάου, η οποία στην κυριολεξία θυμίζει καμβά ζωγραφικής και αποθέωσης του δάσους και των ζώων που κατοικούν εκεί.
Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου αναφέρεται : «Ένα δέντρο που αναπνέει σαν να γελά, καταφύγιο και φάρος για όποιον κινδυνεύει να χαθεί, στέκεται περήφανο και αγέρωχο. Γύρω απ’ τον κορμό του, φτιάχνουν τις φωλιές τους ένα σωρό πλάσματα. Τα δέχεται όλα πρόθυμα και τα καλωσορίζει γελώντας με την ανάσα του. Μια νύχτα όμως, ένας κεραυνός αλλάζει τα πάντα! Χαρακώνει τον ουρανό και καταλήγει ίσια πάνω στο δέντρο. Κι εκείνο σταματά πια να γελά… Θα καταφέρει άραγε να ξαναβρεί το χαμόγελό του και να συνεχίσει τη ζωή του; Ένα παραμύθι που μας θυμίζει πόσο σημαντικές για τη ζωή είναι η αλληλεγγύη και η συλλογικότητα».
Μα το δικό μου μάτι δε διάβασε μόνο αυτό, αλλά ένα βιβλίο ύμνο στην οικολογική συνείδηση. Ένα αιωνόβιο δέντρο στέκει εκεί αγέρωχο και δοτικό, προσφέρει τον κορμό του και τα κλαδιά του, τις ρίζες και τα φυλλώματά του ως σπιτικό για τα ζώα του δάσους. Μα και σε εμάς τους ανθρώπους, στη γη μας. Αλήθεια πόσο σημαντική είναι η θέση τους σε τούτον τον κόσμο; Κανείς δε ξέρει την ιστορία του δέντρου που γελούσε πέραν από την γέρικη χελώνα, που σαν γιαγιά πια έχει δει με τα μάτια της να περνούν άνθρωποι, ζώα, φυτά, από μπροστά του και να χάνονται μέσα στο χωροχρόνο και επιμένει να θυμίζει τη σημαντικότητα του στο περιβάλλον κι όχι μόνο, ακόμη κι όταν όλοι έχασαν την πίστη τους και την ελπίδα τους τότε που…..
Ένας κεραυνός, χτύπησε το πιο χαρούμενο δέντρο του δάσους. Ένας κεραυνός που ίσως να είναι η μόλυνση του περιβάλλοντος, ίσως το τσεκούρι του ξυλοκόπου; Έτσι απλά για να καεί ο κορμός του στο τζάκι ή μήπως να γίνει χαρτί που δεν ανακυκλώνεται και καταλήγει στα σκουπίδια, στην καλύτερη των περιπτώσεων, γιατί μπορεί απλά να σέρνεται από δρόμο σε δρόμο μέχρι μια βροχή να το λιώσει, και να χαθεί για πάντα. Κι ακόμα χειρότερα, ο κεραυνός θα μπορούσε να είναι ένα χέρι που βάζει φωτιά χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης για τη ζωή της γης κι έτσι τυλίγει με τις φλόγες όλα όσα μπορεί να προσφέρει στον κόσμο ένα δέντρο που γελάει.
Μα τα οικολογικά μηνύματα της συγγραφέως περνούν με πολύ εύκολο τρόπο στη συλλογική συνείδηση της κατάστασης που επικρατεί, πάνω στο οικολογικό πρόβλημα που πλέον κατακλύζει την κάθε γωνιά της γης από τη Χαλκιδική ως τους πόλους της. Εκείνο που μπορεί να σώσει το σπιτικό μας είναι να δράσουμε ομαδικά, να προσπαθήσουμε όλοι μαζί ταυτόχρονα και πολύ, να μην εγκαταλείψουμε, να ελπίσουμε πως η αναγέννηση της άρρωστης γης μας μπορεί να πραγματοποιηθεί. Όλα ξεκινούν από τη δική μας στάση ζωής μα και των ανθρώπων γύρω μας, γιατί μαζί μπορούμε να επαναφέρουμε ξανά τον παράδεισο που ο Θεός μας παρέδωσε τέλειο.
Αν πάλι ξεφυλλίσουμε το βιβλίο από άλλη οπτική, τι όμορφο θα ήταν να σκεφτεί κανείς, πως το δέντρο είναι κάποιος συνάνθρωπός μας, ο οποίος έχει «καεί» από διάφορες δυσκολίες που πέρασε πρόσφατα ή και παρελθοντικά. Ποια θα έπρεπε να είναι η στάση μας απέναντί του; Πόσο απλόχερα μπορούμε να τον βοηθήσουμε; Δεν είμαστε κατά κάποιον τρόπο υποχρεωμένοι να τον σκεπάσουμε με αγάπη και η βοήθειά μας να τον αγκαλιάσει; Πόσο πολύ μας ενδιαφέρει ο συνάνθρωπος; Αν βρισκόμασταν στη θέση του θα θέλαμε ένα χέρι βοηθείας να μας σηκώσει; Πώς θα νιώθαμε αν όλοι μας εγκατέλειπαν σε μια δύσκολη στιγμή μας;
Από την άλλη, με την παιδαγωγική ματιά πέραν της ευαισθητοποίησης του περιβάλλοντος, πόσο όμορφα η συγγραφέας μας προσφέρει το παιχνίδι γνώσης, για τα ζώα του δάσους, για τα πουλιά, για τα έντομα, ένα ταξίδι στην καρδιά της φύσης. Εκεί που αν αφεθείς θα ακούσεις το γέλιο του δέντρου: μμμ… χαα… μμμ… χααα… μμμ χαααα….
Το βιβλίο απευθύνεται λοιπόν κατά τη γνώμη μου για παιδιά από 8 ως 108 ετών, ανάλογα βέβαια με ποια οπτική κανείς ξεφυλλίζει ένα βιβλίο.
Καλές αναγνώσεις…!!!
Γράφει η εκπαιδευτικός Γεωργία Παράσχου