Στη ζωή υπάρχουν «σημαντικά» και «ασήμαντα» πράγματα. Σημαντικές και ασήμαντες στιγμές ευτυχίας ή δυστυχίας.
Το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, ο αθλητισμός, οι τέχνες είναι μερικά από τα ομορφότερα «ασήμαντα» πράγματα στη ζωή μας. Τα συναισθήματα μετά από μια μεγάλη νίκη, μια μεγάλη ήττα είναι κάποια από τα πιο έντονα «εφήμερα» συναισθήματα.
Είναι δυνατές στιγμές, αλλά «φεύγουν» γρήγορα. Για αυτό και είναι τόσο όμορφες εξάλλου…
Στη ζωή όμως υπάρχουν «πραγματικές» στιγμές ευτυχίας και δυστυχίας. Συναισθήματα που δεν φεύγουν, δεν ξεχνιούνται, μένουν εκεί για πάντα. Ιδίως -έτσι είναι η ανθρώπινη φύση- όταν προκαλούν πόνο. Ανείπωτο πόνο.
Ο Ισπανός προπονητής έχασε την 9χρονη κορούλα του, Τσάνα, η οποία έπειτα από πεντάμηνη άνιση μάχη με μία μορφή καρκίνου, το οστεοσάρκωμα, έφυγε πολύ νωρίς από κοντά του.
Κανείς δεν γνώριζε ποιο ήταν το σοβαρό πρόβλημα που αντιμετώπιζε ο Λουίς Ενρίκε, ο οποίος είχε αναλάβει την Εθνική Ισπανίας, αλλά εργαζόταν μέσω skype από το σπίτι, ενώ πριν από λίγο καιρό αναγκάστηκε να παραιτηθεί, επειδή αδυνατούσε να ασχοληθεί όπως έπρεπε με τη δουλειά του.
Η είδηση του πρόωρου χαμού της 9χρονης κόρης του Λουίς Ενρίκε έχει προκαλέσει ένα παγκόσμιο «κύμα» συμπαράστασης, αγάπης, ευχών.
Όχι γιατί η μικρή Ισπανίδα, που πριν λίγα χρόνια χόρευε αγκαλιά με τον μπαμπά της στον τελικό του Champions League, είναι πιο «σημαντική» από τα δεκάδες χιλιάδες παιδάκια που φεύγουν από τον καρκίνο, αλλά γιατί είναι πιο εύκολο να «συνδεθεί» μαζί της ακόμα και ένας άνθρωπος που ζει στην άλλη άκρη της γης και δεν γνώριζε μέχρι πρότινος καν την ύπαρξή της.
Να θυμάστε πώς νιώσατε όταν διαβάσατε την είδηση του θανάτου της. Να θυμάστε πώς νιώσατε όταν είδατε τις παλιές ευτυχισμένες φωτογραφίες με τον μπαμπά της στο κέντρο του γηπέδου.
Να θυμάστε, να θυμόμαστε όλοι, ότι μερικά πράγματα δεν λέγονται. Δεν μπορεί να ξεστομίζονται, ακόμα κι αν -και ευτυχώς- η κατάρα που ρίχνει κάποιος από το πληκτρολόγιο σε έναν αντίπαλο παίκτη, έναν διαιτητή, έναν αντίπαλο φίλαθλο ή έναν πολιτικό, την παραμικρή επιρροή δεν έχει στην υγεία του.
Και πάνω απ’ όλα να θυμόμαστε όλοι ότι η ζωή είναι μικρή, είναι πολύ συχνά «άδικη», δεν κάνει διακρίσεις και δεν «προειδοποιεί» ότι το… χθεσινό εκνευρισμένο τηλεφώνημα στον παππού σου, επειδή δεν καταλάβαινε κάτι που του εξηγούσες, μπορεί να ήταν και το τελευταίο.
Να αγαπάτε τους ανθρώπους σας και να τους το λέτε, να είστε κοντά τους, να παίρνετε αγκαλιά τα παιδιά σας, να αφιερώνετε όσο περισσότερο χρονο γίνεται σε όσους νοιάζεστε, γιατί τίποτα δεν κρατάει για πάντα και το «τέλος» μπορεί να είναι πολύ πιο κοντά απ’ όσο νομίζουμε.
Είναι δεδομένο ότι μόλις μας χτυπήσει την πόρτα μια πραγματική «συμφορά» όλοι σκεφτόμαστε ποσό χρονο χάνουμε καθημερινά σε ασήμαντα πράγματα, ποσό αγχωνόμαστε για ασήμαντα προβλήματα και ποσό «λάθος» επενδύσαμε σε όσα πραγματικά έχουν αξία.
Μη ξοδεύετε τη ζωή σας με μιζέρια και αρνητικά συναισθήματα. Είναι κρίμα, γιατί οι στιγμές και οι άνθρωποι δεν γυρίζουν πίσω.
Περάστε όσο πιο καλά μπορείτε, ερωτευτείτε, αγαπήστε, παθιαστείτε, διαβάστε, ταξιδέψτε και μη φοβάστε να πείτε «σ’ αγαπάω, μου λείπεις, σ’ έχω ανάγκη».
Όχι γιατί τα γράφω εγώ -έτσι κοινότυπα και αυτονόητα- στο Facebook βεβαίως, αλλά γιατί τα έχουν πει απείρως εξυπνότεροι, σημαντικότεροι και πιο διαβασμένοι άνθρωποι από εμένα σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας.
Να είστε καλά, να προσέχετε και να θυμάστε αυτό το τόσο γλυκό και τόσο ανέμελο χαμόγελο της μικρής Xana, την επόμενη φορά που θα τρελαθείτε με κάτι και θα πείτε «καρκίνο σε ο,τι αγαπάς».
Ποτέ και σε κανέναν!
Κουράγιο, δύναμη, πολλή υπομονή και επιμονή στους γονείς και τα παιδάκια που παλεύουν με το «τέρας» του καρκίνου.
Πηγή: gazzetta.gr