Σαν ξεφύλλισα το βιβλίο της αγαπημένης Γιώτας Αλεξάνδρου, από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική, «Όταν παίζαμε για τη νίκη Καραγκιόζη μου», η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό να γράψω είναι ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ. Δεν ξέρω αν είμαι ικανή να σας παρουσιάσω αυτό το παιδικό βιβλίο-εξαιρετικό εγχειρίδιο για τον πόλεμο του ΄40, ωστόσο θα προσπαθήσω.
Στον πρόλογο η Αγγελική Βαρελά ξεδιπλώνει σε λίγες γραμμές την ιστορία μέσα από τα μάτια της παιδικής της ηλικίας και το συρταράκι των αναμνήσεών της και προκαλεί ρίγος από τις πρώτες κιόλας λέξεις. Από την άλλη στην αφήγηση της ιστορίας με QR Code, ο εξαιρετικός καραγκιοζοπαίχτης Άθως Δανέλλης μαγεύει με την εκπληκτική φωνή του.
Η συγγραφέας χαρίζει στο μικρό αναγνώστη ένα ακούραστο ταξίδι στην ιστορία, που θέλεις να διαβάζεις ξανά και ξανά. Με καπετάνιο τον Καραγκιόζη, τιμόνι το μικρό αγόρι της ιστορίας και καράβι την τέχνη, το βιβλίο κατά τη γνώμη μου είναι, ότι πιο ιδανικό εκδόθηκε για τη δύσκολη αυτή εποχή της Ελλάδας μας. Κατάλληλο για παιδιά δημοτικού, αγκαλιάζει το ουσιαστικό, εκείνο δηλαδή που ο μαθητής αξίζει να αποστηθίσει, χωρίς όμως να κουραστεί λεπτό. Με μαγικό τρόπο μέσα από την απίθανη λογοτεχνική γραφή της συγγραφέως, ένιωσα ότι βρισκόμουν μέσα στην καρδιά των γεγονότων, πως παρακολουθούσα μια από τις παραστάσεις του Καραγκιόζη ή ότι βοηθούσα να πλέξει η μητέρα για τους στρατιώτες μας, ακόμη και να χειροκροτήσω την «τραγουδίστρια της νίκης», μα και να δακρύσω στον αποχαιρετισμό του μοναδικού Κωστή Παλαμά.
Η καταπληκτική εικονογράφηση του Αχιλλέα Ραζή δίνει την εντύπωση μιας ξεθωριασμένης, μα δυνατής ανάμνησης ή ενός ονείρου που κανείς δε μπορεί να ξεχάσει και δε θέλει. Γιατί εμείς οι Έλληνες στα δύσκολα είμαστε δεμένοι σαν αδέρφια, δυνατοί σαν γίγαντες, στρατιώτες στη πρώτη γραμμή του πολέμου που ενώνουμε τη «φωνή» μας και διεκδικούμε το πιο σημαντικό, την ελευθερία μας.
Στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν οι παραπομπές-πηγές του κειμένου, γλωσσάρι που βοηθά το μικρό αναγνώστη να ξεφυλλίσει πιο εύκολα την ιστορία, απίθανο χρονολόγιο από τις 31 Οκτωβρίου 1922- Αρχές τους 1946, καθώς και πολλές πληροφορίες για τις τέχνες και τη συμβολή τους στα χρόνια της κατοχής.
«… Έφτασαν ντυμένοι «φίλοι» αμέτρητες φορές οι εχθροί μου τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας. Και τα δώρα τους άλλα δεν ήταν παρά μόνο σίδερο και φωτιά. Στ’ ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα μόνον όπλο και σίδερο και φωτιά. Μόνον όπλο και σίδερο και φωτιά….»
‘Άξιον εστί, Οδυσσέας Ελύτης
Καλές αναγνώσεις…!!!
Γράφει η εκπαιδευτικός Γεωργία Παράσχου
