Αν ανήκεις στη γενιά των 80s έχεις κάθε λόγο σήμερα να είσαι λίγο πιο στεναχωρημένος και να μην σκέφτεσαι έστω για λίγο τον κορωνοϊό.
Κι αυτό συμβαίνει επειδή, όπως και χιλιάδες άλλοι συνομήλικοί σου τότε, στα χρόνια της αθωότητας και των εφηβικών αναζητήσεων, είχες «βουτήξει» κάποια μεσημέρια του καλοκαιριού στις σελίδες ενός τεύχους του «Αστερίξ ο Γαλάτης».
Μπορεί και να ξύπναγες κόσμο από τα αβίαστα γέλια που σου έβγαζε το αδιόρατο πολλές φορές, αλλά βιτριολικό χιούμορ που είχαν οι ατάκες και φυσικά οι φάπες που έριχναν κατά ριπάς ο Οβελίξ και οι λοιποί ανυπότακτοι Γαλάτες.
Φάπες που είχαν σαν αποδέκτες όχι μόνο τους δυστυχείς Ρωμαίους των στρατοπέδων γύρω από το χωριό του Αστερίξ, αλλά και όλους όσους δημιουργούσαν εμπόδια σε κάθε περιπέτεια που κατέθεταν ο Ρενέ Γκοσινί και ο Αλμπέρ Ουντερζό.
Ο τελευταίος με το πενάκι του σχεδίαζε ηδονικά τις ιστορίες που σκάρωνε ο κολλητός του Ρενέ, που ξεκίναγαν από το χωριό των ανυπότακτων και έφταναν από την Αρχαία Ολυμπία μέχρι την Αίγυπτο και τη Βρετανία.
Το ταξίδι του Αλμπέρ Ουντερζό που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 60 τελείωσε την Τρίτη το πρωί, όταν έφυγε στον ύπνο του για την δική του «Κατοικία των Θεών».
Μπορεί και να μοιάζει με αυτή της ομώνυμης περιπέτειας όπου οι Ρωμαίοι προσπαθούν να στήσουν μια εντυπωσιακή κωμόπολη μια ανάσα από το Γαλατικό χωριό.
Το πλέον βέβαιο στην περίπτωση του 92χρονου δημιουργού είναι ότι μαζί με τον Γκοσινί έγραψαν την δική τους πολύ ξεχωριστή ιστορία στον κόσμο των κόμικς.
Ο Αστερίξ τους και οι περιπέτειες του-έχοντας πάντα δίπλα του τον εύσωμο και όχι χοντρό Οβελίξ-μεγάλωσαν τουλάχιστον τρεις γενιές εφήβων σε όλο τον κόσμο.
Πριν από λίγα χρόνια και με αφορμή την κινηματογραφική μεταφορά του «Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς αγώνες» ο Αλμπέρ Ουντερζό είχε παραχωρήσει συνέντευξη στο Flix.
Όταν ρωτήθηκε για την πρωτοφανή επιτυχία του Γαλάτη ήρωα ήταν ξεκάθαρος λέγοντας ότι δεν έχει ιδέα και πάντα αναρωτιόταν μαζί με τον Γκοσινί γιατί άρεσε τόσο πολύ.
«Δεν είχαμε συνειδητοποιήσει από την αρχή την επιτυχία αυτού που κάναμε, μέχρι που μια μέρα εκεί που έκανα βόλτες άκουσα έναν τύπο να φωνάζει στον σκύλο του: “Αστερίξ έλα εδώ”. Τότε κατάλαβα ότι κάτι συνέβαινε».
Στην ίδια συνέντευξη ξεκαθάρισε ότι πάντα μετά την κυκλοφορία ενός τεύχους ο Γκοσινί τον ρωτούσε τι θα λένε στην επόμενη τονίζοντας του ότι τα έχουν πει όλα.
Όταν όμως έπεφταν με τα μούτρα στην δουλειά, όπως οι Γαλάτες στη μαρμίτα με το μαγικό φίλτρο του δρυΐδη Πανοραμίξ, οι ιστορίες γεννιόντουσαν και ο Ουντερζό άρχιζε να τις σχεδιάζει.
«Σχεδιάζω από πολύ μικρός, είναι το πάθος μου» είχε πει στο Flix «και ήμουν τυχερός που το εξασκώ και σαν επάγγελμα. Λατρεύω να σχεδιάζω χαρακτήρες με μεγάλες μύτες. Μου άρεσε πάντα αυτό το στοιχείο της υπερβολής και του γκροτέσκ που έχουν, είναι αυτό που με κάνει να γελάω».
Δεν γέλαγε μόνο αυτός. Γέλαγαν εκατομμύρια αναγνώστες του μικροκαμωμένου ήρωα ανά την υφήλιο που βυθιζόντουσαν ηδονικά στις σελίδες των περιπετειών του.
Αυτές που ήταν γεμάτες από ευφυείς ατάκες, ωραίους καβγάδες και τσιμπούσια στο τέλος κάθε ιστορίας, με άφθονα ψητά αγριογούρουνα και κρασί.
Σε ένα τέτοιο τσιμπούσι βρίσκεται πιθανότατα αυτή την στιγμή ο Αλμπέρ Ουντερζό που συνάντησε πάλι τον κολλητό του Ρενέ Γκοσινί εκεί ψηλά για να βρεθούν ξανά μαζί.
Πηγή: protothema.gr