Η αφορμή για το άρθρο αυτό είναι ένας διάλογος μεταξύ πατέρα και κόρης που έτυχε να πάρει το αυτί μου χθες το απόγευμα καθώς έβγαζα βόλτα το σκύλο μου.
Ανέκαθεν πίστευα ότι ο κάθε γονιός ξέρει καλύτερα πώς να μεγαλώσει το παιδί του. Επίσης θεωρώ ότι ο καθένας που έχει κατοικίδιο ξέρει καλυτέρα πώς να συμπεριφερθεί σε αυτό.
Κατοικίδιο έχω – τη Scarlett μου – άρα μπορώ να έχω και άποψη πάνω στο θέμα αυτό. Παιδί δεν έχω… έχω όμως αντίληψη και κρίση.
Χθες το βράδυ λοιπόν, περνάω έξω από ένα μαγαζί στη γειτονιά μου … Και ακούω την κουβέντα του ιδιοκτήτη με την κόρη του. Η κοπέλα του εξηγούσε με επιχειρήματα ότι χρειάζεται να κάνει σε κάποια μαθήματα ιδιαίτερα, για να λάβει την αποστομωτική απάντηση του πατέρα – επίσης με επιχειρήματα – «και ποιος νομίζεις ότι είμαι εγώ, Ο Ωνάσης;; Επειδή εσύ θέλεις να κάνεις ιδιαίτερα σε όλα τα μαθήματα εγώ πρέπει να στο παρέχω;;» Η κόρη εξακολουθούσε να του εξηγεί με κλάματα πλέον ότι δεν του είπε σε όλα τα μαθήματα αλλά σε κάποια που είναι απαραίτητα…..
Γνωρίζω πολύ καλά ότι αρκετοί γονείς δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες της καθημερινότητας. Άλλωστε κι εγώ ,αν και μεγάλωσα σε εποχές που οι αγελάδες ήταν παχυλές, λόγο συγκυριών και συνθηκών τα οικονομικά της οικογένειας μου ήταν πενιχρά . Αυτό όμως δεν απέτρεψε τη μάνα μου – που Τζάκι δεν τη λες – να με μεγαλώσει σαν βασίλισσα και βέβαια να μου προσφέρει όλα όσα χρειαζόμουν και άλλα τόσα που δεν χρειαζόμουν.
Παιδί δεν έχω… είμαι όμως κόρη και όπως όλες οι κόρες κάνουμε όνειρα και σχέδια για το μέλλον μας. Για τη συγκεκριμένη κόρη που γράφτηκε το άρθρο, τα όνειρα, το δικαίωμα για ίσες ευκαιρίες με τους συμμαθητές της, οποιαδήποτε εξέλιξη ονειρεύτηκε για τον εαυτό της , σταμάτησαν στη πόρτα του μαγαζιού. Το μέλλον που ήθελε να πλάσει η ίδια για τη ζωή της περιλάμβανε παιδεία, διάβασμα, σπουδές και όχι next top model , Instagram stories και power of love.
Δεν ξέρω πως κατέληξε αυτή η κουβέντα και δεν θα μάθω ποτέ. Εύχομαι όμως να μπορέσει μια μέρα να πραγματοποιήσει όλα όσα ονειρεύτηκε η μικρή !!
Γράφει η Ουρανία Σταμούλη