Πριν λίγες ημέρες στην προσπάθειά μου να βρω τραγούδια που θα αγκάλιαζαν την παιδική ραδιοφωνική μου εκπομπή, ¨έπεσα¨ πάνω σε ένα αγαπημένο και πολυταξιδεμένο στο χωροχρόνο ποίημα το «Γλυκό τσαμπί Σταφύλι». Το εμπνευσμένο αυτό ποίημα, από το 10ο Άρθρο της Διακήρυξης του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των Παιδιών, έχει βραβευτεί από τη UNICEF σε διαγωνισμό που έλαβαν μέρος 150 χώρες μέλη του ΟΗΕ. Μελοποιήθηκε από το Στέφανο Βασιλειάδη και κυκλοφορεί παγκοσμίως σε δίσκο, για την ενίσχυση των σκοπών της UNICEF. Είναι ένα τραγούδι που ποτέ δεν έλειψε από τις σχολικές μου ομάδες και το αγαπώ πολύ.
Στο άκουσμά του θυμήθηκα ένα βιβλίο , το οποίο δεν κατάφερα να διαβάσω στην επανέκδοση του από τις Εκδόσεις Σαΐτη με την αραχνοΰφαντη εικονογράφηση της Έφης Κοκκινάκη. Οι εκδόσεις αγκάλιασαν ξανά το βιβλίο της Μαρίας Γουμενοπούλου που έχει εκδοθεί και κυκλοφόρησε από το 1980, ενώ έχει βραβευτεί από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά. Μέσα στις σελίδες του συνάντησα τον φίλο μου Πετρή, ο οποίος έζησε ίσως το πιο ουσιαστικό ταξίδι της Φαντασίας, που θα μπορούσε ένα παιδί να ονειρευτεί μιας και ήταν η αφορμή να χαρίσει την παγκόσμια Ειρήνη.
Για έναν ανεξήγητο λόγο οι γονείς και οι παππούδες του φίλου μας, δεν είναι πια τόσο ήρεμοι, ούτε διαθέτουν χρόνο να τους εξιστορήσει τη μέρα του ούτε καν να τον προσέξουν στα πιο σημαντικά του κατορθώματα. Όπως, όταν εμφανίστηκε στο μεγάλο καθιστικό, η καλοντυμένη Φαντασία του, η οποία του έπιασε τρυφερά το χέρι και τον ταξίδεψε στο παραμύθι που πριν λίγο ξεφύλλιζε κοντά στα πόδια του πατέρα του.
Ο προορισμός του ήταν να φτάσει στη χώρα των τριών γιγάντων και με τη μαγική τους σφαίρα να συναντήσει φίλους από κάθε γωνιά της γης. Με ένα αστείο μαγικό όλοι μιλούσαν την ίδια γλώσσα και μέσα σε λίγα λεπτά τα παιδιά κατάλαβαν πως μπορεί να μοιάζουν διαφορετικά, στην ουσία όμως είναι ίδια.
Η απουσία δύο παιδιών σε μια από τις ονειρικές συναντήσεις των μικρών μας φίλων, ενισχύει τον αγώνα των λιλιπούτειων φίλων μας, να δημιουργήσουν το ζωντανό εκατόρωγο σταφύλι, το οποίο θα σταματούσε τον πόλεμο στη γη και θα έσωζε το κάθε παιδί που βρίσκονταν εκεί φοβισμένο.
Ένα παραμύθι που αφυπνίζει τους ενήλικες, δίνοντάς τους ένα μήνυμα, πως αν όλοι οι άνθρωποι γίνονταν σαν τα παιδιά, ούτε πόλεμοι, ούτε δυστυχίες θα υπήρχαν πάνω στη γη. Αν οι άνθρωποι μπορούσαν να μείνουν παιδιά στην ψυχή, θα συναντούσαμε μόνο όμορφα πράγματα γύρω μας.
Ένα αντιπολεμικό παραμύθι, δικαιωμάτων, ισότητας, αγάπης και φιλίας σας περιμένει να το τιμήσετε. Στην καρδιά του μικρού παιδιού δε χωράει , ρατσισμός, δεν αντιλαμβάνεται ανισότητα, γιατί είναι δίκαιη, ειρηνική και γενναιόδωρη.
Εγώ με τ’ Αραπάκι
και με το Κινεζάκι
και τον Αμερικάνο
κινάμε για κει πάνω,
κει πάνω στο φεγγάρι
μια μέρα του Γενάρη.
Εγώ με τ’ Αραπάκι
και με το Κινεζάκι
και τον Αμερικάνο
ακόμα παραπάνω
θα φτάσουμε ως τον Άρη
μια μέρα του Φλεβάρη.
Εγώ με τ’ Αραπάκι
με τ’ Αμερικανάκι
και τον μικρό Κινέζο
τρελαίνομαι να παίζω.
Μ’ αφού μας εμποδίζουν
κι αφού μας ξεχωρίζουν
θα μπούμε σ’ έναν πύραυλο
να πάμε σ’ άλλο αστέρι
μια μέρα μεσημέρι.
Τι τάχα κι αν δεν έχουμε
το ίδιο χρώμα όλοι
στο γύρω γύρω όλοι;
Το θέλουμε και θα ‘μαστέ
αχώριστοι και φίλοι
γλυκό τσαμπί σταφύλι.
Γράφει η εκπαιδευτικός Γεωργία Παράσχου