Μερικές φορές χρειάζεται πολύ θάρρος για να φύγεις. Κι ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος…
Το υποψήφιο για βραβείο της UNICEF 2019, παιδικό βιβλίο Παλμίρ, από τις εκδόσεις Διάπλαση με ταρακούνησε με την έξυπνη γραφή του συγγραφέα Ζιλ Μπομ και την ουσιαστική εικονογράφηση της Αμαντίν Πίου, θυμίζοντάς μου να είμαι πιο ευαισθητοποιημένη με τα ταλαιπωρημένα παιδιά που φιλοξενούνται από άλλες χώρες στον τόπο μας.
Το αφαιρετικό παραμύθι απευθύνεται σε παιδιά προσχολικής ηλικίας με το κείμενο να είναι λιτό, ελάχιστο, χωρίς βαρύγδουπες εκφράσεις, ενώ η επίσης λιτή εικονογράφηση συμπληρώνει ότι οι λέξεις αδυνατούν να εξηγήσουν.
Η αναγκαστική μετανάστευση κάνει το μικρό δρακάκι τον Παλμίρ να πάρει μια άδεια βαλίτσα μαζί του και να την γεμίσει στην διαδρομή με συναισθήματα, φόβου, λύπης, άγχους, ανυπομονησίας για έναν καλύτερο τόπο, για ένα πιο φωτεινό μέλλον, για ένα πιο ζεστό σπιτικό.
Συναντά κρύο, βροχή, τον καυτό ήλιο, βουνά, χαράδρες, σύνορα που θυμίζουν τον πιο κακό δράκο, το πιο δύσκολο συρματόπλεγμα, όμως εκείνος έχει την βαλίτσα του, που στα μάτια μου θυμίζει το χέρι του Θεού. Ο μικρούλης ταξιδεύει μόνος, ίσως ο πόλεμος στη χώρα του, του έκλεψε τους γονείς του. Αλήθεια όταν φτάσει στον προορισμό του τι θα βρει;
Το βιβλίο προτρέπει τον κάθε μικρό αναγνώστη, να αγκαλιάσει το μακρινό ταξιδευτή με πολλή αγάπη και ζεστασιά. Άλλωστε στα μάτια του Θεού είμαστε όλοι ίδιοι, είμαστε όλοι παιδιά του. Εκείνο που εμείς οι ενήλικες πρέπει να καταλάβουμε είναι, πως το κάθε παιδί που έρχεται ως εδώ είτε είναι πρόσφυγας είτε οικονομικός μετανάστης, είναι μία ταλαιπωρημένη ψυχή, η οποία δεν ξεκίνησε αυτό το μεγάλο και κουραστικό ταξίδι με τη δική της θέληση.
Η πολύ τρυφερή αυτή ιστορία κλείνει με τον πρωταγωνιστή να μετατρέπει την βαλίτσα του σε σχολική τσάντα, να αφηγείται την ιστορία στους συμμαθητές του, μα εκείνοι να αδιαφορούν. Όμως ένα ευαισθητοποιημένο δρακάκι του προσφέρει μια γλυκιά σοκολάτα και… τη φιλία του!
Στο τέλος του βιβλίου η εκπληκτική ζωγραφιά του Παλμίρ είναι γεμάτη χρώματα, πολλούς φίλους, παιχνίδια, τον λαμπερό ήλιο, το πολύχρωμο ουράνιο τόξο και φυσικά ένα παραμυθένιο σπιτικό που επιτέλους θα τον φιλοξενήσει, όπως του αξίζει.
Γράφει η εκπαιδευτικός Γεωργία Παράσχου
