Η Ελλάδα είναι ένα μικρό κράτος που περιβάλλεται από μεγαλύτερες γεωγραφικά χώρες, οι οποίες διαθέτουν μεγαλύτερες οικονομίες. Η επαίσχυντη και ταπεινωτική οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας σε σχέση με τους γίγαντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Γερμανία, Γαλλία) έρχεται να τονίσει την δυσκολία στην αντιμετώπιση των μεταναστών. Ενενήντα τοις εκατό της παράνομης μετανάστευσης στην ΕΕ εισέρχεται μέσω της Ελληνικής επικράτειας.. Η Ελλάδα δεν είναι ο τελικός προορισμός τους, αλλά μέσω αυτής προσπαθούν οι λαθρομετανάστες να μετακινηθούν σε πλουσιότερες ευρωπαϊκές χώρες. Όσο αυτό δεν είναι εφικτό, η Ελλάδα μετρέπεται σε μια απέραντη αποθήκη ψυχών, που θα χρησιμοποιηθούν από την υπερδύναμη Γερμανία, όταν τους χρειαστεί, και όσους εκείνη θέλει.
Τα εκατοντάδες ελληνικά νησιά, καθώς και οι μεγάλες σε μήκος ελληνικές θαλάσσιες ακτές, καθιστούν την επιθεώρηση και τον έλεγχο της παράνομης μετανάστευσης σχεδόν ένα έργο χωρίς ελπίδα. Η εγγύτητα σε πολύ ασταθείς περιοχές, όπως αυτές των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής, ο κίνδυνος της ριζοσπαστικής θρησκευτικής τρομοκρατίας, η “αραβική άνοιξη” και οι αστάθειες που αυτή έχει δημιουργήσει, καθώς και άλλες προκλήσεις πρέπει να θεωρηθούν ευρωπαϊκό πρόβλημα και όχι μόνον εθνικό.
Στο ανισοσκελές τετράγωνο Κύπρος, Θράκη, Κέρκυρα και Κρήτη θα πρέπει να υπάρχει επαρκής αποτρεπτικός σχεδιασμός, που θα αποθαρρύνει κάθε σκέψη εισβολής ή παρενόχλησης. Ο εκ μέρους της Ελλάδας στρατηγικός έλεγχος του Αιγαίου και ο προσπορισμός οφελών από τον υποθαλάσσιο πλούτο, σύμφωνα με τη διεθνή νομιμότητα, είναι κάτι περισσότερο από ζωτική υπόθεση.
Είναι ζήτημα εθνοκρατικής επιβίωσης.
Μέσα στην γεωπολιτική δίνη της περιφέρειάς μας, ο μεγαλύτερος παράγοντας είναι οι ανορθολογική, αν όχι δονκιχωτική στάση της Τουρκίας. Η Τουρκία αστοχεί σε τρεις μεγάλους τομείς. Συμπεριφέρεται σαν ένας ανορθολογικός περιφερειακός γίγαντας με πήλινα πόδια, ο οποίος νομίζει, ότι αν και δεν μπορεί να περπατά, μπορεί εντούτοις να τρέχει. Απειλεί, κλωτσά, υπονομεύει και αρνείται την ειρηνκή επίλυση των διαφορών με την Ελλάδα και την Κύπρο.
Δυστυχώς, αυτά συμβαίνουν σε μια δύσκολη και ρευστή περίοδο. Ποιός θα είναι υπεύθυνος αν υπάρξει μια αποτυχία του μηχανισμού της χώρας, να ανταποκριθεί στις προκλήσεις και τους κινδύνους που παρουσιάζονται; Σε καμία περίπτωση δεν θα φταίει ο αμυντικός μηχανισμός.
Ουσιαστικά οι πρακτικές που υλοποιούνται, υπαγορεύονται από τους δανειστές που έχουν πλήξει τον σκληρό πυρήνα του κράτους, δημιουργώντας προβληματική την εθνική κυριαρχία.
Οι δανειστές με τους ελεγχόμενους γραφειοκράτες δεν έχουν στόχο την επιστροφή των δανεικών, αλλά τον πλήρη έλεγχο της πατρίδας μας.