ΑΕΙ Ένας τζόγος με πολλούς χαμένους
Αντώνης Ανδρονίκου: Εκπαιδευτικός, υποψήφιος Ευρωβουλευτής με την
Πλεύση Ελευθερίας και την Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Αγωνίζεται για τα δικαιώματα των πτυχιούχων Τ.Ε.Ι. και Πανεπιστημίων,
που βάλλονται από τις συγχωνεύσεις και καταργήσεις των τμημάτων τους.
Με βάση τις πρόσφατες εξελίξεις στην Παιδεία και ιδιαίτερα την εξαφάνιση των Τ.Ε.Ι., από το χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, έρχονται στο προσκήνιο δεκάδες προβλήματα από το παρελθόν, αλλά και νέων που προκύπτουν, με αποτέλεσμα να επικρατεί αναβρασμός, στην ακαδημαϊκή κοινότητα, στην χώρα. Με την ουσιαστική κατάργηση των ΤΕΙ δημιουργούνται νέα πανεπιστήμια ή διευρύνονται άλλα. Η κυβέρνηση διατυμπανίζει την αναβάθμιση των τμημάτων τους, επιλύοντας έτσι ένα μείζον πρόβλημα στο χώρο της Παιδείας. Με τη σειρά του ο Υπουργός υποστήριξε ότι τα ΤΕΙ έχουν μετατραπεί είδη “defacto” σε πανεπιστήμια, οπότε και επιβάλλονταν να μετατραπούν, από Ανώτατα Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα σε Πανεπιστήμια.
Από την αρχή του εκπαιδευτικού σχεδιασμού στην Ελλάδα, η τριτοβάθμια εκπαίδευση βασιζόταν σε ένα μοντέλο που προσέγγιζε το γαλλικό σύστημα. Δημιούργησε το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο στην Αθήνα. Το Πανεπιστήμιο περιελάμβανε τα παραδοσιακά κλασικά τμήματα επιστημών όπως Φιλολογίας, Μαθηματικών
κ.τ.λ. και το Πολυτεχνείο τμήματα Τεχνολογίας. Παράλληλα, για να καλυφθούν οι απαιτούμενες ανάγκες της εποχής, ιδρύθηκαν κρατικά ιδρύματα, που προσέφεραν σπουδές ανώτερου επίπεδου όπως: Παιδαγωγικές και Γυμναστικές Ακαδημίες, Εμπορικές, Βιομηχανικές και Γεωπονικές Σχολές, Σχολές Υγείας, Τουρισμού, Καλλιτεχνικές, Σωμάτων ασφαλείας κ.τ.λ. Κάποιες από αυτές, μετεξελίχθηκαν σε Τ.Ε.Ι., κάποιες σε Πανεπιστημιακές και κάποιες διατήρησαν την αυτονομία τους. Κατά τη διάρκεια της μετεξέλιξης αυτής, οι τομείς της Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης στην Ελλάδα άρχισαν να διευρύνονται. Επίσης, όλο και περισσότερα Πανεπιστήμια δημιουργούσαν Πολυτεχνικές σχολές. Αντιθέτως, με εξαίρεση το Πολυτεχνείο Κρήτης, στην Ελλάδα δε δημιουργήθηκαν άλλα Πολυτεχνεία, μετά το Ε.Μ.Π. Ενώ τα Πολυτεχνεία θα μπορούσαν να παίξουν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη των πεδίων του τεχνολογικού τομέα, αυτό που τελικά ακολουθήθηκε, ήταν η δημιουργία ολοένα και περισσότερων τμημάτων στα Τ.Ε.Ι. και τα Πανεπιστήμια. Αποκορύφωμα όλων αυτών των εσφαλμένων πολιτικών, ήταν η δημιουργία σε Πανεπιστήμια και Τ.Ε.Ι. τμημάτων με προγράμματα ΕΠΕΑΚ, δηλαδή από τη συγχρηματοδότηση 75% της Ε.Ε. και 25% από κρατικά κονδύλια. Φυσικά, μετέπειτα θα αποτελούσαν αποκλειστική δαπάνη του Ελληνικού Δημοσίου. Από το 1999 δημιουργήθηκαν δεκάδες τμήματα, τόσο σε προπτυχιακό όσο και σε μεταπτυχιακό επίπεδο, με αποτέλεσμα να καθιερώνεται η επιβολή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά. Πολλά από τα κατεξοχήν παραδοσιακά τμήματα των Τ.Ε.Ι. παραγκωνίζονται και δημιουργούνται αντίστοιχά τους πανεπιστημιακά. Τμήματα υπερεξειδικευμένα κάνουν την παρουσία τους παντού χωρίς μέτρο, με αλληλοκάλυψη αντικειμένων, δημιουργώντας ακόμα περισσότερο αβέβαιο μέλλον στους πτυχιούχους. Το 2001 τα Τ.Ε.Ι. εντάχθηκαν στην Ανωτάτη Εκπαίδευση, χάνοντας όμως ένα σημαντικό πλεονέκτημα, αφού πολλά από τα αντικείμενα σπουδών που αποτελούσαν αποκλειστικά μέρος του τεχνολογικού τομέα, υπήρχαν αντίστοιχά τους στον πανεπιστημιακό.
Η χώρα άρχισε να ακολουθεί ένα αγγλοσαξονικό μοντέλο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά με τη δημιουργία βαθμίδων, ακόμα και αν πρόκειται για ίδια διάρκεια φοίτησης. Συγκεκριμένα, με άντληση στοιχείων από το άρθρο στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ” του Χ. Κάτσικα στις 27/04/2000, το 1980 υπήρχαν 84911 υποψήφιοι και πέτυχαν την εισαγωγή τους στην τριτοβάθμια
εκπαίδευση 25149, δηλαδή το 29,61% των υποψηφίων. Το ποσοστό αυτό διατηρήθηκε, με κάποιες μικρές αυξομειώσεις, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90, όπου το 1995 υπήρχαν 153547 υποψήφιοι και πέτυχαν 45666,δηλαδή το 29,74%. Το 1999 είχε 166288 υποψηφίους και πέτυχαν 71265 δηλαδή το 46,86%. Σήμερα, σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Παιδείας, ήταν 104040 για συνολικά 74692 θέσεις, δηλαδή το 71,79% των υποψηφίων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα για το τι ακολούθησε κυρίως μετά το 1999, είναι τα τμήματα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών. Στην Αθήνα – Ε.Μ.Π. ιδρύθηκε το 1917, στη Θεσσαλονίκη – Αριστοτέλειο το 1955, έως το 1998 ήταν μόνο δύο τμήματα, το 1999 ιδρύονται τα τμήματα σε Βόλο – Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Πάτρα – Πανεπιστήμιο Πάτρας και Ξάνθη – Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο. Τα τμήματα σε ένα έτος υπερδιπλασιάζονται. Το 2004 λειτουργεί, για πρώτη φορά, το τμήμα στα Χανιά – Πολυτεχνείο Κρήτης και το 2015 στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Μέσα σε 16 χρόνια τα τμήματα, υπερτριπλασιάζονται.
Το 2013 ακολουθεί το σχέδιο “Αθηνά”. Πολλά τμήματα συγχωνεύονται, άλλα καταργούνται, όπως και τα Πανεπιστήμια Δυτικής Ελλάδας και Στερεάς Ελλάδας. Το Υπουργείο επικαλείται την αναγκαιότητα του μέτρου, λόγω της μεγάλης διασποράς των τμημάτων, τον κορεσμό των πτυχίων και το υψηλό κόστος για την χώρα. Με θύματα πάντα τους φοιτητές. Φυσικά, δεν τηρείται το κριτήριο της παλαιότητας των τμημάτων και διατηρεί αλώβητα τμήματα που ιδρύθηκαν μεταγενέστερα, καταργώντας άλλα αρχαιότερα, όπως στην περίπτωση της Κοινωνικής Εργασίας στην Πάτρα. Συγχωνεύει, στο σύνολό τους όλα τα τμήματα Τουριστικών Επιχειρήσεων των Τ.Ε.Ι., ενώ λίγο αργότερα δημιουργούνται νέα τμήματα Τουρισμού στα Πανεπιστήμια Πειραιά και Αιγαίου. Τα υποτιθέμενα ακαδημαϊκά κριτήρια, που τηρήθηκαν στο σχέδιο Αθηνά, δεν ήταν τίποτα
άλλο από μικροπολιτικά συμφέροντα. Ακόμα όμως και στο σχέδιο Αθηνά, που μπορεί να καταργήθηκαν ή να συγχωνεύτηκαν τμήματα, τηρήθηκαν οι ισοδυναμίες και οι αντιστοιχίες των κατευθύνσεων με τα παλαιά τμήματα και δε στόχευσε στην κατάργηση ολόκληρων κλάδων.
Το 2018 με τη δημιουργία του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής έρχονται “οι συνέργειες”. Τα Τ.Ε.Ι. καταργούνται. Με συνένωση των Τ.Ε.Ι. Αθήνας και Πειραιά Α.Ε.Ι.Τ.Τ., τμήματα υποστελεχωμένα διατήρησαν την αυτονομία τους, ενώ άλλα υπερ-συγχωνεύτηκαν ή καταργήθηκαν. Ακόμα και πέντε τμήματα σε ένα. Η προχειρότητα του σχεδιασμού ήταν τέτοια, όπου προβλέπονταν η ταυτόχρονη ίδρυση αντιστοίχων τμημάτων σε άλλα Πανεπιστήμια, σε απόσταση μερικών χιλιομέτρων. Ένα ακόμα διαφωτιστικό παράδειγμα για την επιπολαιότητα του σχεδιασμού του χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην χώρα, είναι αυτό της Φυσιοθεραπείας. Σύμφωνα με το αρχικό πλάνο των συνεργιών στα Α.Ε.Ι., ήταν η συγχώνευση του τμήματος
Φυσιοθεραπείας με το τμήμα Εργοθεραπείας του Τ.Ε.Ι. Αθήνας ως τμήμα Κινησιοθεραπείας. Ταυτόχρονα, στο φως έρχονταν συνεχώς δημοσιεύματα για την ίδρυση τμήματος Κινησιοθεραπείας και στη σχολή Φυσικής Αγωγής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών- Ε.Κ.Π.Α. Οι αντιδράσεις ήταν πολλές. Στην περίπτωση της Φυσιοθεραπείας, Εργοθεραπείας και Ιατρικών Εργαστηρίων (Βιοϊατρικων Επιστήμων) κ.α., κυρίως στην Σχολή Υγείας και Πρόνοιας, παρενέβησαν με επιστολές τους Διεθνείς και Ευρωπαϊκές Ενώσεις, για τους κινδύνους που μπορεί να προκύψουν από τη συγχώνευση μεταξύ ανομοιογενών αντικείμενων, την στιγμή που η διεθνής τάση κινείται αντίστροφα. Τελικά, μετά από παρέμβαση κυβερνητικού στελέχους, δεν προχώρησε η συγχώνευση της Φυσιοθεραπείας και της Εργοθεραπείας, αλλά δεν αποφεύχθηκε αυτή του τμήματος Ιατρικών
Εργαστηρίων, όπου και συγχωνεύτηκε με άλλα τέσσερα τμήματα. Σημειώνεται ότι πότε ξανά στο παρελθόν δεν έχει υπάρξει παρόμοιο εγχείρημα συγχώνευσης πέντε τμημάτων σε ένα και ότι τα τμήματα αυτά για το 2017, υπήρξαν από τα πιο περιζήτητα τμήματα των Τ.Ε.Ι. Αθήνας και Πειραιά, με βάση εισαγωγής άνω των 16000 μορίων. Η προχειρότητα του σχεδιασμού και της τελικής υλοποίησης των συνεργιών είναι τέτοια, που πραγματικά δυσκολεύεται να κατανοήσει κανείς ποια ήταν τα λεγόμενα ακαδημαϊκά κριτήρια και σε ποιες περιπτώσεις τηρήθηκαν. Το τμήμα Μηχανικών Ενεργειακής Τεχνολογίας του Τ.Ε.Ι. Αθήνας καταργήθηκε και οι φοιτητές επέλεξαν να συνεχίσουν τις σπουδές τους στα τμήματα Μηχανολόγων Μηχανικών ή Ηλεκτρολόγων και Ηλεκτρονικών Μηχανικών, τα οποία διατήρησαν την αυτονομία τους στο ΠΑ.Δ.Α. Αντιθέτως, στο νέο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, ιδρύθηκε τμήμα Συστημάτων Ενέργειας και οι φοιτητές των τμημάτων του Τ.Ε.Ι. Θεσσαλίας που καταργήθηκαν, δηλαδή Μηχανολόγων Μηχανικών, Ηλεκτρολόγων Μηχανικών, Πολιτικών Μηχανικών με έδρα τη
Λάρισα και Πολιτικών Μηχανικών με έδρα τα Τρίκαλα, έπρεπε να επιλέξουν να συνεχίσουν τις σπουδές τους μεταξύ των νεοσύστατων τμημάτων, των Συστημάτων Ενέργειας ή Περιβάλλοντος. Με βάση ότι αφού δημιουργήθηκε στη Λάρισα τμήμα Ενέργειας, δε γίνεται αντιληπτό γιατί καταργήθηκε το τμήμα στην Αθήνα με έτος ίδρυσης το 1984.
Άλλο παράδειγμα το τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής Επιστήμης, το οποίο είχε συγχωνευτεί με το σχέδιο Αθηνά το 2013 στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, προερχόμενα από τα τμήματα Κοινωνικής Διοίκησης, με έτος λειτουργίας από το 1996 και Πολιτικής Επιστήμης με έτος λειτουργίας από το 2009. Σήμερα διασπάται σε τρία τμήματα, Κοινωνικής Εργασίας,
Κοινωνικής Πολιτικής και Πολιτικής Επιστήμης. Ταυτόχρονα στο ίδιο Φ.Ε.Κ. ανακοινώνεται ότι το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Πάτρας με έτος λειτουργίας από το 1986 και το Τμήμα Κοινωνικής Εργασίας του Τ.Ε.Ι. Δυτικής Ελλάδας με έτος ίδρυσης 1973, συγχωνεύονται σε τμήμα Επιστήμων Εκπαίδευσης και Κοινωνικής Εργασίας. Δεν υπάρχει καμιά συνάφεια, μεταξύ των δυο αντικειμένων. Αν υπάρχει σήμερα υποστελέχωση σε κάποιο τμήμα, οφείλεται στις συνταξιοδοτήσεις και στη μη πρόσληψη προσωπικού, τη στιγμή που το ίδιο το κράτος επέλεγε να ιδρύει άλλου τμήματα, μεταγενέστερα και μάλιστα του ίδιου αντικείμενου. Ούτε το κριτήριο της υψηλής ζήτησης ενός τμήματος λήφθηκε υπόψιν για τη διατήρησή του.
Το τμήμα Ιατρικών Εργαστηρίων στη Λάρισα, παρά την τύχη του αντίστοιχου τμήματος στην Αθήνα σε συγχώνευση, είχε την υψηλότερη βάση μεταξύ των τμημάτων του Τ.Ε.Ι. Θεσσαλίας, ξεπερνώντας και τα 7 από συνολικά 18 τμήματα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας στον Βόλο όπως, Πολιτικών Μηχανικών, Προσχολικής Αγωγής, Ιστορίας-Αρχαιολογίας, Οικονομικών Επιστημών κ.α. Το τμήμα έβαλε λουκέτο παρά τις αντιρρήσεις και από βουλευτές της Κυβέρνησης και παρά τις υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις που είχαν παραδοθεί μόλις μερικούς μήνες πριν. Οι αντιρρήσεις από τους βουλευτές της Κυβέρνησης εν συνεχεία κάμφθηκαν, χωρίς να γίνεται γνωστή η επιχειρηματολογία από το Υπουργείο. Το τμήμα θα μπορούσε να μεταφερθεί στη Λαμία, μετά το κλείσιμο του τμήματος Νοσηλευτικής της πόλης και συγχώνευσής του με το αντίστοιχο στη Λάρισα, ως τμήμα Βιοϊατρικών Επιστημών στην Σχολή Υγείας όπως και το τμήμα Φυσιοθεραπείας στη Λαμία. Το Υπουργείο επέλεξε να δημιουργήσει εκ του μηδενός νέα τμήματα Μαθηματικών, Φυσικής και Λογοθεραπείας στην πόλη της Λαμίας, συμβάλλοντας στον κορεσμό των πτυχιούχων και αγνοώντας τις υπάρχουσες υποδομές, επιβαρύνοντας, για ακόμα μια φορά, τις κρατικές δαπάνες. Μάλιστα, υποχρέωσε τους φοιτητές να συνεχίσουν τις σπουδές τους στο τμήμα Νοσηλευτικής Λάρισας. Επισημαίνεται ότι το τμήμα Ιατρικών Εργαστηρίων Λάρισας, με έτος ίδρυσης το 1983, με επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων του από το 1996, παλαιότερο από οποιαδήποτε τμήμα του Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας, υπήρξε διαχρονικά το πλέον περιζήτητο τμήμα του Τ.Ε.Ι. Θεσσαλίας.
Ο κορεσμός των πτυχιούχων δεν έχει όρια και με τα νέα Πανεπιστήμια που δημιουργήθηκαν, η βιωσιμότητα πολλών τμημάτων, ακόμα και Πανεπιστημίων, διακυβεύεται στο μέλλον. Τμήματα με χαμηλές βάσεις εισαγωγής διατηρούνται και τμήματα περιζήτητα εξαφανίζονται, στο βωμό των συνεργιών. Το μέτρο ενός τμήματος ανά Διοικητική Περιφέρεια δεν τηρείται για ακόμα μία φορά. Το Ε.Κ.Π.Α. ιδρύει τμήματα Κοινωνιολογίας και Διοίκησης Επιχειρήσεων. Το Ο.Π.Α, το Πάντειο, το ΠΑ.Δ.Α. και το Πανεπιστήμιο Πειραιά έχουν αντίστοιχα τμήματα. Στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο λειτουργεί τμήμα Διαιτολογίας. Το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο ιδρύει ακόμα ένα. Το ίδιο πράττει και το Ε.Κ.Π.Α. στην Χαλκίδα. Αν σε όλα αυτά προστεθούν και τα τμήματα σε Θεσσαλονίκη, Κρήτη, Θεσσαλία, το μέλλον προδιαγράφεται δυσοίωνο και επειδή η ιστορία
επαναλαμβάνεται κάποια τμήματα θα κλείσουν. Ο χορός των νέων τμημάτων καλά κρατεί, με τη δημιουργία Νομικής στην Πάτρα, Μαθηματικών σε Λαμία και Καστοριά, Δημοσιάς Υγείας σε Τρίπολη και Καρδίτσα, Λογοθεραπείας σε Λαμία και Πτολεμαΐδα, Φυσικής σε Καβάλα και Λαμία, Φυσικοθεραπείας στην Ιεράπετρα, Μηχανολόγων Μηχανικών στα Ιωάννινα, Τ.Ε.Φ.Α.Α. στον Άγιο Νικόλαο κ.τ.λ. με αναμονή των νέων τμημάτων που έρχονται για το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο και
το Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Επίσης ιδρύονται τμήματα όπως: Πολιτισμού και Δημιουργικών Μέσων και Βιομηχανιών, Γλωσσικών και Διαπολιτισμικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Παραστατικών και Ψηφιακών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, Παραγωγής Οπτικοακουστικών Μέσων στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, είναι μερικά από τα πολλά παραδείγματα τμημάτων που δημιουργούνται από μηδενική βάση, ενώ υπάρχουν ήδη πολλά τμήματα σε πολλά Πανεπιστήμια και μη που θα μπορούσαν να τα εντάξουν στα προγράμματά τους, όπως Ξένες Φιλολογίες, Βαλκανικών και Μεσογειακών Σπουδών, τμήματα Θεάτρου, Κινηματογράφου, ακόμα και Κρατικές Δραματικές Σχολές, που θα μπορούσαν να αναβαθμιστούν, διαθέτοντας ήδη υποδομές, συμβάλλοντας και στην εξοικονόμηση δαπανών, αλλά και στην εξάλειψη της αλληλοκάλυψης αντικειμένων.
Το πιο ανησυχητικό είναι η δημιουργία δεκάδων νέων συγχωνευμένων και μη τμημάτων, χωρίς ισοτιμία και αντιστοιχία των κατευθύνσεων, με τα παλαιού τύπου πτυχία και προπάντων, χωρίς πλέον επαγγελματικά δικαιώματα. Ουσιαστικά κανένα νέο τμήμα που δημιουργήθηκε από τα πρώην Τ.Ε.Ι. δεν έχει κατοχυρώσει επαγγελματικά δικαιώματα, ακόμα και αν διέθεταν πριν. Δεν έχει συμβεί κάτι παρόμοιο, αφού ακόμα και στο πρόγραμμα Αθηνά, δε θίγονταν ζητήματα επαγγελματικών δικαιωμάτων και προβλέπονταν, η ισοτιμία και αντιστοιχία σπουδών με τα νέα τμήματα. Το Υπουργείο Παιδείας διατυμπάνιζε ότι τα πτυχία των Τ.Ε.Ι. είναι ισότιμα μεν αλλά όχι αντίστοιχα, αφού τα προγράμματα σπουδών είναι καινούργια. Ειδικότερα στα τμήματα του ΠΑ.Δ.Α., για σχεδόν ένα ακαδημαϊκό έτος, δεν υπήρχε ΦΕΚ για το πού υπάρχουν κατευθύνσεις, ποιες θα είναι και σε ποιο εξάμηνο. Η προχειρότητα του Υπουργείου ήταν τέτοια, που έριξε το μπαλάκι στα νέα τμήματα του ΠΑ.Δ.Α., να κρίνουν την αντιστοιχία των πτυχίων των Τ.Ε.Ι. με τα νεοσύστατα. Φυσικά, η πρόσβαση στα νέα τμήματα θα γίνονταν μεσώ κατατακτηρίων εξετάσεων και σε αυξημένο ποσοστό. Λόγια του αέρα, αφού δεν υπήρχε καμία δέσμευση για την αναγνώριση μαθημάτων και σε ποιο εξάμηνο θα κατατάσσονταν οι υποψήφιοι. Έκπληκτοι πολλοί πτυχιούχοι των Τ.Ε.Ι., διαπίστωσαν πολλά από τα τμήματα και ανακοίνωσαν τη διεξαγωγή κατατακτηρίων εξετάσεων χωρίς καμιά ενημέρωση για το εξάμηνο κατάταξής τους. Μάλιστα, σε επικοινωνία με τις διοικήσεις των τμημάτων, ενημερώνονταν ότι πιθανώς να κατατάσσονταν και στο Α΄ εξάμηνο σπουδών, όπως στην περίπτωση του τμήματος Βιοϊατρικών Επιστημών, λέγοντάς τους ότι το νέο τμήμα δεν έχει καμιά σχέση με τα παλαιά. Δηλαδή, οι πτυχιούχοι των Τ.Ε.Ι. θα έπρεπε να διαγωνιστούν για να φοιτήσουν εξ αρχής, σε ένα τμήμα με τα ίδια μέλη Δ.Ε.Π., στα ίδια εργαστήρια, με τις ίδιες υποδομές και με ελάχιστη διαφοροποίηση στο περίγραμμα σπουδών τους, για να αποκτήσουν ένα πτυχίο νέου τύπου χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα, μόνο και μόνο για να φέρει την ταμπέλα Πανεπιστημιακό. Τα ίδια τα τμήματα, χωρίς ουσιαστικά να έχουν αλλάξει κάτι, απαξιώνουν τους πρώην φοιτητές τους από το πρώτο έτος λειτουργίας τους.
Κάθε χωρά που ιδρύει τμήματα, σχολές ή Τριτοβάθμια Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, προσδοκά στην ανάπτυξη της κοινωνίας, την ευημερία, τη συμβολή στον πολιτισμό και την οικονομία. Οφείλει, όμως, και να τα υποστηρίζει και να τα εξελίσσει. Η υποβάθμιση στην Παιδεία, δεν είναι αποτέλεσμα της υποτιθέμενης “αναβάθμισης” των Τ.Ε.Ι. Είναι αποτέλεσμα της αλόγιστης
ίδρυσης τμημάτων και της κατάργησης άλλων, με συνεχείς αλληλοκαλύψεις αντικειμένων, χωρίς σεβασμό στην προσφορά και το έργο που έχουν ήδη διατελέσει και με τεράστιες κρατικές δαπάνες, άνευ ουσίας. Τη στιγμή που η χώρα είναι δέσμια των χρεών, κάποιοι ανοιγοκλείνουν τμήματα για να ικανοποιήσουν τις ορέξεις τους. Δυστυχώς, αποδεικνύεται περίτρανα ότι στην
Ελλάδα του σήμερα σημασία δεν έχει το τι σπούδασε κάνεις, αλλά το πότε το σπούδασε. Θλιβερό συμπέρασμα: η Παιδεία έχει μεταμορφωθεί σε ένα τυχερό παίγνιο, “τζογάροντας” χρόνο, κόπο και πολύ χρήμα.
Αντώνης Ανδρονίκου
Εκπαιδευτικός
Υποψήφιος Ευρωβουλευτής
με την Πλεύση Ελευθερίας και την Ζωή Κωνσταντοπούλου